Alì Babà e i cuaranta ladroi

Da Wikisource.
arabo

Anonimo Ernesto Majoni Coleto fiabe letteratura Alì Babà e i cuaranta ladroi Intestazione 13 novembre 2015 50% Da definire

Alì Babà e i cuaranta ladroi

na storia da l Oriente

Lea na ota doi fardiei, Cassim e Alì Babà, che i stajea inze na zità fora man de ra Persia.

El prin l aea tolesc na gran sciora e l ea deentà l marcante pi nomà de ra zità.

Alì Babà, inveze, l aea tolesc na poereta come el, e l tribulaa par tirà inaante: par mantienì ra femena e i fioi el 'sia ogni dì a fei legnes inze l bosco.

Propio inze l bosco scomenza ra nostra storia.

Conpain de ogni dì, Alì Babà l aea ciarià de legnes i sò tré mule e l tornaa a ciasa, canche l à vedù indalonse na neola de polar e l à sentù un gran bordel de zocui. Con chera de curiosà, l à scondù i mule inpó ra cejes e l é 'sù su par na pianta, par vardà 'sò zenza che negun s inacorsesse. In chera, inze par fora ra neola, che ra ruaa senpre pi pede, l à vedù nossicuante caaliere.

L i à contade: i ea de cuaranta. Alì Babà l s à alolo intaià che da chel ciapo no vienia fora nuia de bon.

Defato, co i é ruade daejin, l é stà beato de s aé scondù: l ea na manega de ghignes, dute ciariade de armes.

I ome i é desmontade dai caai, i à leade su par i brascioi, i à tolesc 'sò un grun de bolja pienes e i se s à ciariades sun schena. “Beteve in fila e vienì con me” l à dito un che, da ra vardadura, someaa l capo.

El s à fermà daante un sasson meso cuerto da ra cejes e l à dito a osc outa: “Sesamo, daersete.”
In chera, s à voltà sotessora un laston e s à daerto na gran scendedura. Drio l capo chi trentanoe ome i se r à mocada inze pa ra scendedura.

El laston el s à voltà danoo e ra scendedura ra s à sarà. “E ades?” l à dito Alì Babà, sun in son de ra pianta.

“Se vieno 'sò, chi lasaroi i é boi de soutà fora, me brincà e me copà. L é meo aé passienza, preà Allah e spetà.” E coscita l à fato.

LL aea abù propio rejon. Poco dapò chi sassis i é tornade fora co ra bolja voites. Alì l à sentù l capo che l dijea “Sesamo, sarete” e drio de lore ra scendedura che ra se saraa. I sassis i é montade sui caai e i é moeste de galopo con duto un crido. “L é meo che spete fin che no i vedo pi, se no voi che i me zonche ra testa” l à pensà Alì. L à spetà ancora nafré e, co l é stà seguro che i sin ea 'sude, l é vienù 'sò da ra pianta e l é 'sù là dal sasson. L à dito “Sesamo, daersete” anche el, cemodo che l aea sentù dal capo. El laston el s à voltà alolo sotessora e Alì l é 'sù inze pa ra scendedura. L aarae pensà de ciatà un landro scuro, umedo, da fei festide, ma de chel che l à vedù l é restà de stuco: el landro, inveze, l ea gran e duto inluminà.

Co nafré de festide l à fato calche pas e l à sentù che drio de el el laston el se voltaa. L ea spasemà, ma l à dito na orazion a Allah par ciapà corajo e l à seguità a 'sì in inze. L ea na mereea: de inze l ea sciatui pies de monedes de oro, 'soies, seda e drape de lusso, tapee, anbre … “Benedeto l gnon de Allah” l à dito Alì. “Allah l é gran.

Allah l é un bon. Un por boschier come me l à podù ruà fin ca e ciatà duto sto lusso, parceche el l à vorù Chel che l pó fei duto.” E, asà che l no pensaa de fei del mal, l à scomenzà a enpì de monedes e 'soies el saco che l aea sun schena.

Fora dal landro l à svoità i sache pies de legnes e l é tornà inze par enpì anche chi. Dapò de aé dito un grun de otes “Sesamo, daersete” e “Sesamo, sarete”, sul sol fiorì l aea ciarià duto sui mule.

Contento come na Pasca, Alì l é moesc danoo pa ra zità e l é 'sù alolo a ciasa, par des-ciarià i sache inze l cortìo zenza che negun el vedesse.

“Oh, benedeto Allah! Stajee con festide” r à dito ra sò femena canche l é ruà. Co r à vedù ce che l aea inze i sache, ra i à craià sora: “Ce asto fato? A ci i asto robà duta sta roba? Desgrazià!” “Taje mo, no craia” l i à dito Alì. “Vosto che ra vejinanza ra sepe dute i afare nostre e i vade a i cianpanà fora?” “Chel ch ei fato me l à lascià fei Allah” e l i à contà a sò femena duto, ma duto chel ch i ea capità. Na ota fenì, l à 'sontà: “Louda l Signor e dieme a seporì ste sache, coscita ra vejinanza ra no n aarà nuia da gorosà.” “Fejarei chel che te vos tu” r à dito ra sò femena, “ma ignante d i seporì lascia che vade d inpresto de un stei, par mesurà ce che val ra nostra fortuna. Torno alolo.”

Ra femena r é 'suda da sò cognada a vede de un stei. Ma sò cognada ra s à intaià alolo e r à pensà: “Parcé mai ra femena de Alì vienera ca a vede d un stei? Ce aarara mai da mesurà, posto che i no in à gnanche da frise inze? Vosto vede che i à algo da sconde? Ades ra carsemeo ben ió.” R à tolesc el stei e, ignante de i lo dà, r à smirmenà ben polito l fon.

Ra femena de Alì ra i à dito gramarzé e, tornada a ciasa, r à mesurà ra monedes e ra i à rendù l stei. Solo che ra no s à inacorto che sul fon l ea vanzà na moneda tacada.

“Eco mo ce che r aea da sconde. Outro ca poerete! Chi doi là i é sciore e pies de oro” r à pensà sò cognada piena d invidia, e r é 'suda alolo a i contà duto al sò ón.

“Tò fardel el sconde via na gran facoltà. Va mo a vede cemodo che l à fato a deentà tanto scior” ra i à dito.

Dinprin Cassim el no i vorea i crede, ma co l à vedù ra moneda de oro l à canbià de ziera. “Fouzo d un delenganer! El m à senpre fato crede de esse un poranima!” l à dito.

Cassim el no n ciataa pasc e via pa ra note el no n à fato outro ca se reoltà. De l indoman l à deziso de 'sì da sò fardel. “Ce asto da sconde? Parcé no m asto mai dito nuia de ra roba che t as?” “Ma ce disto su mo, Cassim? Epò, ce vosto da mi, tu che fin ades no t as mai betù pè inze sta ciasa e no t as mai vorù t inpazà de negun de nosoutre?” l i à respondù Alì.

“El fato l é che te vardes fora da poranima par buserà ra 'sente, e chesta l é ra proa” l i à respondù Cassim, e l i à fato vede l stei co ra moneda. Alì Babà l à capì che sò fardel el s aea intaià; no 'soaa fei finta de nuia. L i à contà ce che l ea suzedù inze l bosco, epò l à abù dito: “Gramarzé a Allah che l m à mandà sta facoltà parceche no fossassone pi poerete. Coscita, posto che ió e tu son de ra medema raza, te dajarei mesa ra mè roba.”

Cassim el i à respondù catìo: “Gnanche par insogno! Parcé ebe da me contentà de mesa ra tò roba, canche podarae aé duto chel che voi? Pitosc, dime mo agnoche ei da 'sì e ce che besen dì par daerse chera scendedura.” E Alì l à cognù fei chel che vorea sò fardel.

De l indoman bonora, Cassim el s à tolesc drio diesc mule ciariade de baules e sache voite e l é 'sù inze inze l bosco. L à ciatà alolo l sito che l i aea dito Alì, l à dito “Sesamo, daersete” e l é coresc inze par el landro. Duto frastornà, el s à bicià alolo su par sora i sciatui pies de sode e l s à betù a fei ciamuletes sui tapee e sui drape, coi oce che lujia. “Allah l é gran! L é tropo de pi de chel che cardee” l à dito. “Par menà via duta sta roba vo esse un rodol de camiei. Tornarei danoo, ades vado a tuoi i baules.”

Por Cassim: l aea propio i oce pi grei de ra panza e l aea beleche voltà l copeto.

Co l é ruà daante l laston par 'sì fora, el s à inacorto de s aé desmenteà ra paroles par daerse. L à proà un colpo, epò doi, ma pi l proaa, pi l fejea su duto un rejistro. “Daersete, Petalo … Daersete, Zefalo … Daersete, Dedalo ...”

L ea là che l fruzaa desperà, canche l à sentù che ruaa caai de galopo. L ea i sassis, ch i vienia a sconde outre sode e 'soies. Co i à vedù i mule leade su pa ra piantes, i é coreste alolo sospetos inze inze l landro. E i craiaa “Ci ousselo vienì inze in ciasa nostra? Se l brincon el copon!” Cassim l à proà a se calumà, ma l no n é 'sù adora a schià chi lasaroi. L à proà a core fora de oga pa ra scendedura, ma lore i l à ciapà direto. Gnanche l tenpo de dì na orazion a Allah, che i l à inpirà co ra sciabeles e i à fato duto un pestuzo.

El capo el s à ciamà alolo gramo de aé sbardenà chel òn zenza gnanche saé ci che l ea e cemodo che l ea ruà là. Coscita, ignante de se ra mocà, i sassis i à scarà fora dute i toche de Cassim daante l landro. Ci che i vedea, i s aarae tanto spasemà da no se fidà pi a 'sì a curiosà intor ra scendedura.

El sol fiorìa e sò femena de Cassim, che ra no l vedea tornà, ra scomenzaa a se spaurà. L ea deboto scuro canche, piansen, r à pensà de 'sì a vede da sò cognà. “Alì, ió no sei pi ce fei” ra i à dito. “Cassim l é moesc coi mule ancuoi bonora e l no n é ancora tornà. Ei pugnon che i see suzedù algo.”

Alì l i dà corajo, el r à lasciada con sò femena e l i à dito: “No stà a zaarià, doman bonora vado a vede agnoche l pó esse.”

De l indoman, Alì Babà l à ciarià un mul e l é moesc par 'sì dal landro. Daante l sasson, canche l à vedù 'sobas sò fardel duto pestà su, l à mancià poco che l sin 'sisse in azidente.

“Meo che me chiete via e feje algo alolo” l à dito. Anche se i tremarlaa ra janbes, l é 'sù adora a tuoi su un saco voito e a l enpì coi toche de sò fardel. L à dito ra parola iustes, l é 'sù inze inze l landro, l à enpì doi sache de oro e de anbre, l i à ciariade su sul mul cuerte de legnes par i sconde e l é tornà a ciasa. Apena ruà, l à ciamà alolo ra massara, Morgiana.

“Morgiana, ei bisoin che te me dies: i à copà mè fardel, ma no voi che negun el sepe.” l i à dito. “Besen che dute crede che l é morto da na maratia.” Asà che de era l se fidaa, l i à contà duto anche del landro e dei sassis. Morgiana l ea na tosa svijada e devota, e de era se podea propio se fidà. Se r aea arleada Alì Babà e ra sò femena, e par lore l ea deboto na fia.

Fin che Alì el 'sia da sò cognada a r avisà che l sò òn l ea morto, Morgiana r é coresta dal spezier a tuoi medejines, e ra i à dito che es ea par el fardel del sò paron. “Poereto, l é tanto marà: on pugnon che l ebe un burto mal.” ra i à dito. El spezier l i à da alolo ra medejines e l à contà a dute che Cassim l ea ormai fora in son. Doi dis dapò, l é vienù fora che l ea morto.

“Ades, on un outra roba da fei” l i à dito Alì a Morgiana. “T as vedù anche tu che mè fardel i l à propio sbardenà. On da vede de l cojì su pa ra sepoltura, canche ra 'sente ra vienarà a preà.”

Ra tosa ra s à dà alolo da fei. R é 'suda da un vecio caligaro che ra conoscea, con un sacheto de monedes de oro.

“T as da vienì con me” ra i à dito Morgiana. “Sta monedes es é par te, solo se no te me damandaras nuia e te te lasciaras bete na fasciora su i oce.”

El caligaro l é 'sù da Alì co ra massara; zenza baratà parola, l à cojì su Cassim e, na ota fenì, Morgiana ra l à menà danoo inze botega, senpre co ra fasciora sui oce. I à viestì Cassim cemodo che se usaa epò i l à seporì.

Someaa che duto prozedesse polito, ma alcuante dis dapò i ladroi i é tornade là da ra scendedura e i à vedù che l morto el no n ea pi, e manciaa outre ore.

“On da ciatà ci che s à menà via chel òn e l nosc oro. Ci che i à toleste el sà duto de nosoutre, e se no l brincon el me robarà anche l resto” l à dito l capo. Un dei ladroi el s à proferì de 'sì in zità a vede cemodo fei. El s à mascorà da marcante, l é 'sù al mercà, l à damandà a alcuante e co l é ra fin l à ciatà l caligaro; chesto l i à contà che i aea betù na fasciora sui oce, i l aea menà inze na ciasa e i aea comandà de cojì su un morto.

El marcante mascorà l i à dà al caligaro alcuanta monedes e l i à damandà se l se pensaa agnoche l ea chera ciasa. “No n ebe festide” l i à respondù l caligaro. “Conoscio coscì polito sta zità, che ciatarae ra strada anche coi oce fasciade” Co i é ruade daante ciasa de Alì Babà, el caligaro l à dito: “L é chesta, son seguro. Ei contà i pasc, e me par de no n aé fato pi de coscì.” El ladron l à fato na crosc col 'ses su pa ra porta e l à menà danoo l vecio inze botega. Ma Morgiana, co r é 'suda al mercà e r à vedù l strisc bianco su pa ra porta, ra s à betù in sospeto e r à striscià col 'ses duta ches outra portes.

Sul sol fiorì, canche i ladroi i é ruade in zità e i à vedù duta ra portes strisciades de bianco, i é ea come l bisc, e i sin à pensà un outra. De l indoman un de lore el s à fato menà dal caligaro daante ra ciasa e l à depento su su ra porta na crosc rossa. Morgiana ra s à inacorto alolo, e r à depento su na crosc sun duta ra portes là intorno. Co l é ruà i ladroi, i s à ciatà duta ra portes strisciades de ros. “Ades voi ben vede ió de sta ciasa” l à dito l capo. Canche l r à ciatada, inveze de fei su un strisc, el r à vardada de ogni ver, par no se ra desmenteà. “'Son inze in ciasa e copon dute chi che ciaton. Ma besen esse sbelte.”

El dì dapò el s à viestì da marcante, l à tolesc su cuaranta vasc e l i à ciariade su sui mule. Un el l à enpì de oio; inze chi outre s à scondù inze i ladroi, con sciabeles e cortiei. “Pariciave” l i à dito, “stanote, canche ve l digo ió, aé da soutà fora dai vasc e copà dute chi che ciatà in ciasa.” El capo dei ladroi viestì da marcante l é ruà daante ra ciasa de Alì Babà. L ea deboto scuro. L é desmontà e l à petà su ra porta. L é vienù a i daerse propio Alì. “Par Allah, scior, me dajassao bon azeto a mi e ai mè mule?” l i à damandà. “R ostaries es é duta sarades e no sei agnó 'sì e agnó bete a sosta i mule. I m à dito che vos sé un òn de bon cuore.”

“Par Allah, ei propio acaro de ve dà bon azeto” l i à respondù l paron de ciasa. “Fejo bete i mule inze l cortìo. Vos vienì purà inze, magnà e fejé chel che comoda.” Fin che Alì e l fouzo marcante i magnaa e i beea, Morgiana ra pariciaa i lumis par di note: ma in chera, l é fenì l oio.

“Poco mal, el mè paron l i à dà aloso propio a un che l vende oio” r à pensà Morgiana. “Vado 'sò inze cortìo a in sartà fora na gota da un de chi vasc.” R é 'suda 'sò con un ciazin, ma canche r à fato par daerse un vas, r à sentù de inze na osc che ra dijea “Elo ora, capo?” Morgiana ra s à tazà ra lenga, e r à deziso direto ce fei. R à curiosà inze dute i vasc, e da ogniun vienia fora ra medema paroles: “Elo ora, capo?” Ra saea beleche duto dei ladroi, parceche r aea vedù i strisc de 'ses su pa ra portes, e r à capì alolo che l aea da esse i sassis, vienude a se vendicà. Ra s à fato ben da corajo e ra i à respondù: “Nò, no n é ora, spetà ancora na fré.” R à ciatà fora l vas pien de oio, ra l à tirà fora duto inze na gran tecia e ra l à fato cuoe. R à sartà fora indrioman un ciazin de oio cioudo inze ogni vas, epò ra i à sarade su polito. Un drio l outro, i ladroi che i s aea scondù inze inze i vasc i à fato ra fin de ra sorizes inze tamei.

Contenta de chel che r aea fato, Morgiana r é tornada in ciasa e co l oio che r aea vanzà r à enpì i lumis. Dapò, duta tirada de petacio, ra s à prejentà inze ra sala agnoche Alì Babà l fraiaa col sò amigo. “Morgiana, vien mo ca a balà par nos” l i à dito l paron; l i à fato un zignoto al fouzo marcante e l à 'sontà: “Sta bela tosa ca l é Morgiana, ra mè braa massara. Ra balarà par vos, amigo.” L à petà ra mas e Morgiana r à scomenzà a balà. Dinprin pian pian, epò maneman senpre pi de oga. Co r é ruada daejin de l amigo de Alì, zenza dì nuia r à tirà fora un cortel e ra i à tirà na cortelada inze l cuore; el ladron l é tomà alolo morto.

“Ce asto fato, desgraziada?” l i à dito Alì Babà. “Parcé asto oussà i fei del mal a un mè amigo?”

“Paron, chesto sozio ca l ea l capo dei sassis, e a fei coscita v ei salvà vos e ra vostra ciasa” ra i à respondù Morgiana. R à menà 'sò Alì inze cortìo e ra i à mostrà i vasc; ra i à daerte e ra i à fato vede al paron i trentanoe ladroi, dute frite. “Che Allah l te benedisce, Morgiana, par el corajo che t as. Te te merites un premio; te lascio tin 'sì, ma te preo solo de te tuoi mè fiol par noizo.”

Coscita Morgiana ra s à maridà con sò fiol de Alì Babà e r é deentada una de ciasa. Un an dapò, Alì l é tornà inze l bosco con sò fiol e i s à menà via duto chel che i sassis i aea lascià indrio. Da in chel dì l à vito da gran scior, ma l à fato tanta carità a ra 'sente, l à senpre dià ci che aea bisoin, e l no n à mai contà a negun del landro dei cuaranta ladroi.