Pagina:Periodi istorici e topografia delle valli di Non e Sole nel Tirolo meridionale (1805).djvu/44

Da Wikisource.

permise, che il Vescovo l’ anno seguente rientrasse in possesso del suo Principato.

Ma molti dei Trentini non sapevano accomodarsi al governo di un Signore, da cui l’ animo loro era tanto alienato, 1 e già nel 1412 era in atto di scoppiare una nuova ribellione. Enrico di Rottemburgo, che era Capitano del Vescovo, avvisato di tali macchinazioni venne in di lui favore con molta gente armata, appiccò il fuoco a diverse parti della Città, e la mise in confusione; e tra il tumulto rintracciato, e sorpreso Rodolfo di Bellenzono, uno de’ più ricchi Cavalieri di Trento, che dicevasi capo di queste sollevazioni, lo fece subito condurre in piazza, e sul momento gli fece troncar la testa. I fazionarj scrissero al Duca Federico; ed egli ritornò con un esercito mostrandosi sdegnato contro il Vescovo, e il Capitano, che senza sua previa saputa abbiano maltrattato così una Città, di cui egli era l’ ereditario Avvocato: ne ripigliò il governo; e al buon Vescovo convenne andarsene a cercar protettori. Presero le di lui parti l’ Imperatore Sigismondo, e il Concilio generale di Costanza 2 che si tenne di là a poco onde il Duca Federico si ritirò ancora, ed al Vescovo fu concesso di far liberamente ritorno alla sua Chiesa. Ma non tardò molto

  1. Gerardo de Roo Annales Austriaci Lib. 4 pag. 148 stampato in Innsbruck in fogl. l’ anno 1592. Tumultuabantur non nulli e populo, & plebe Tridentina contra Georgium Liechtenstainium Episcopum, ab ecclesiasticis electum. Eorum furori Ducem se obtulit, Rudolphus quidam ex nobili Bellenzonorum gente oriondus, summam rei, Episcopo ejecto, apud suos assecuturum se sperans, cujus rei haud inscius esse Fridericus a non nullis dicebatur. Is cum imperiorsius jam agere, & Episcopo gravis esse inciperet, Henricus Rottemburgicus, qui fædus, & amicitiam cum Episcopo habebat, Tridentum profectus, urbem, nec opinato impetu in potestatem redigit, plerisque locis incensis, & civibus motu quiescentibus, Rudolphum nulla interjecta mora, capitali suplicio affici.
    Fridericus hæc, suo injussu, in amica Civitate, ab homine infensissimo facta, ægerrime ferens, cum armis eo adcurrit, ad cujus adventum, Episcopus urbe excedit, oppidani Archiducis fidei se, suaque committunt.
  2. Nella Sessione XX. del Concilio di Costanza tenuta li 21 Novembre 1415 si trattò della differenza insorta tra il Vescovo di Trento ed il Duca Federico d’ Austria. Il Prelato dolevasi, non solo che questo Duca lo aveva spogliato da nove anni del suo Vescovato, e di tutte le Città, Castella, ed altri Dominj; ma che ancora lo aveva fatto prigione. Così Fleury Istor. Eccl. cont. Lib. CIII. §. 153. Fu riassunto quest’ affare nelle Sessioni 27, e 28, e terminò a favore del Vescovo, come si può vedere nel citato Autore, avvertendo, che a queste Sessioni vi era anche presente l’ Imperatore Sigismondo.
    Roo citato loco pag. 156 Jacobus Laudensis Episcopus, Italiæ nationis præses, Sacrosancti generalis Synedi nomine, literas dedit ad Petrum Sporum militem, Simonem, & Erasmum de Thunno, Hiliprandum Glesium, & reliquos in Anauniæ, ac Solis Vallibus, Tridentinæ Ecclesiæ Syndicos, ac fiduciarios ....... Cum igitur Georgius ipsorum Episcopus a Friderico Austriæ Principe, multis, magnisque incommodis affectus, vindictæ omni cupiditate vacuus, nihil aliud in votis habeat, quam ut sublatis inimicitiis, in pristinum dignitatis gradum restitutus, suamque sponsam recuperare possit: dandam ipsis operam esse, ut Fridericus cum illo in gratiam redeat, & Ecclesiam illi suam male affectam restituat. Datum Constantiæ VIII. Calend. Junij anno 1416.