Pagina:Pinochio.djvu/65

Da Wikisource.

L aea vedu un sarpente destira inze meso strada, co ra pel duta verde, i oce che lujia come l f o e na coda spiza che ra fumaa come un camin.
No pode ve fegura ce festide che l a ciapa el buratin: el s a tira pi de zinchezento pasc indalonse e l e ’su a se scenta sun un grun de sasc, a speta che l sarpente el sin ’sisse par i fate suoi e l lo lasciasse seguita par ra so strada.
L a speta un ora, does, tre: el sarpente l ea senpre la, e anche da indalonse se vedea polito i so oce rose come l fo e l fun negro che vienia fora da ra ponta de ra coda.
Pinochio, che l cardea de ae corajo, lie ’su daejin e co na ojeta fina fina, par somea pi un caruzo, l i a dito:
- Scusame, scior sarpente, me fejassao l piazer de ve tira da na banda e me lascia passa par strada?
Conpain de parla coi mure. No s a moesc nuia.
Alora l a seguita, con chera de solferina sote:
- Ae da sae, scior sarpente, che ei da ’si a ciasa, agnoche me speta me pare, che l e nossicuanto che no l vedo!... Donca, me lasciao seguita par ra me strada?
Pinochio el spetaa che l sarpente el i respondesse, ma nuia: el sarpente, che fin poco ignante l ea sbalzin e pien de virbel, l e deenta duro come un sas. L a sara i oce e da ra coda no n e pi vienu fora bufe de fun.
- Che l see morto? - l a dito Pinochio, e intanto el se sfreaa ra mas dal contento: zenza pensa sora un menuto, l a proa a i souta via par sora, par rua del outro ver. El no n aea gnanche tira su na janba, che 1 sarpente l e lea su de colpo, conpain de na susta, e l buratin el s a spasema, el s a inzanpedona e l sin e toma in cu.
L e toma ’so cosci malamente che el s a inpianta co ra testa inze 1 pantan e l e resta co ra janbes par aria. A vede l buratin co ra testa in 65


65