Pinochio par anpezan/Capitolo 30

Da Wikisource.
../Capitolo 29

../Capitolo 31 IncludiIntestazione 15 settembre 2014 75% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 30
Capitolo 29 Capitolo 31

Capitolo 30

Inveze de deentà un brao pizo, Pinochio el moe de scondon col sò amigo Paero par el Paes dei Bebi

Pinochio el no podea fei outro che i damandà alolo a ra Fatazina de ‘sì a strafier par ra zità, e invidà i sò amighe a merendà con el.

Ra Fatazina ra i à dito:
- Va pura, e invida i tò amighe doman a merendà con te: ma pensete de tornà a ciasa ignante che see scuro. S one capì?
- T inprometo che ca de un ora son danoo ca – l i à respondù el buratin.
- Tendi, Pinochio! I pize i bete poco a inpromete, ma el pi de ra otes nossicuanto a mantienì.
- Ió no son conpain de chi outre: ce che inprometo, el mantieno. - Vedaron. Ma se no te me obedisces, peso par te.
- Parcé po?
- Parceche i pize che i no vo scotà ci che sà pi de lore, i và senpre incontra a calche desgrazia.
- E ió in sei ben algo! – l à dito Pinochio. Ma ades no me ra fejo pi! - Vedaron se te disc ra verità.
Zenza dì outro, el buratin l à saludà ra sò bona Fatazina, che par el l ea ormai deboto na mare, e fin che el ‘sia fora par porta el ciantaa e l balaa.

Dapò de un ora e poco pi, i sò amighe i ea dute invidade.
Alcuante i à azetà alolo e de bon saó: outre, dinprin i s à fato nafré preà, ma canche i à sapù che sui semel da tocià inze inze l cafè da late l ea vonto par sora e par sote, i à dito alolo: - Vienon anche nosoutre, par te fei contento.

Ades besen saé che, intrà dute i sò amighe, Pinochio el i vorea un gran ben a un che l aea gnon Romeo, ma dute i lo ciamaa Paero, parceche l ea longo e seco come un alega e l someaa propio l paero de un lumin.

Paero l ea el pi canaia e malindurà de duta ra scora: ma Pinochio el i vorea ben istesso. Par chesto, l é ‘sù direto a ciasa soa a vede de el, ma el no l à ciatà; l é tornà un outra ota, e Paero el no n ea; l é tornà na terza ota, e l à fato danoo ra strada par deban.

Agnó podeelo ‘sì a vede? Varda de ca, varda de là, dinultima el l à vedù, scondù sote el portego de na ciasa de bacane.
- Ce festo ca sote? – l é ‘sù a i damandà Pinochio.

- Speto che ene mesanote, e pò moo…
- Agnó vasto?
- Indalonse, indalonse, indalonse!
- E ió che son vienù tré otes a vede de te!…
- Ce voreesto?
- No sasto ce che l é suzedù? Ce na gran fortuna che ei abù?
- Cara?
- Doman feniscio de fei el buratin e deento un pizo come dute chi outre.
- Bon pro.
- Doman te speto a ciasa mea a merendà.
- Ma se te digo che moo stasera.
- Da ce ora?
- Ca de nafré.
- E agnó vasto?
- Vado a stà inze un paes … el pi bel paes de sto mondo: propio na cucagna!…
- E ce alo gnon?
- L à gnon el Paes dei Bebi. Parcé no esto con me?
110 - Ió? No de zerto!
- T as torto, Pinochio! Credeme a mi, se no te enes, te te ciamaras gramo. Agnó pensesto de ciatà un paes pi adatà par nosoutre ‘soen? Là no n é scores, no n é maestre, no n é libre. Inze chel paes benedeto no s inpara mai. Del ‘soiba ra scora r é sarada, e ra setemanes es é fates de sié soibes e na domegna. Pensete che ra festes d auton es scomenza el prin de jenaro e es fenisce l ultimo de dezenbre. Chel l é el paes che me piaje a mi! I nostre paese i arae da esse dute coscì!…
- Ma cemodo se passelo ra ‘sornades inze l Paes dei Bebi?
- Se ‘suia e se fesc jeste da bonora fin da dassera. Da dassera se và inze lieto, e del indoman bonora se scomenza danoo. Ce te salo?
- Uhm!… - l à fato Pinochio: e l à sgorlà ra testa, come par dì: “Na vita coscì ra fejarae vorentiera anche ió.”
- Alora, vosto vienì con me? Scì o no? Dezidete.
- No, no, no e no. I ei oramai inprometù a ra mè bona Fatazina che deentarei un pizo da sesto, e voi mantienì chel che ei dito. Ades, ‘sà che el sol l é drio a fiorì, te lascio e scanpo a ciasa. A se reede, e bon viaso.
- Agnó vasto coscì de oga?
- A ciasa. Ra Fatazina ra vo che torne ignante note.
- Speta ancora doi menute.
- L é oramai tarde.
- Solo doi menute.
- E se dapò ra Fatazina ra craia?
- Lascia che ra craie. Canche r arà craià assei, ra tajarà – l à dito chel canaia de Paero.
- E ce festo? Moesto solo o con calchedun outro?
- Solo? Son de zento e passa.
- E moeo a pè?

- Ca de poco passa un ciar, el me tol su e l me mena inze chel bel paes.
- Ce che pagarae se l ciar el passasse propio ades!…
- Parcé?
- Par ve vede moe dute aduna.
- Statin ca ancora nafré e te me vedaras.
- Nò, nò: voi ‘sì a ciasa.
- Speta doi menute.
- Son propio tardio. Ra Fatazina ra sarà là che ra traidea par me. - Por Fatazina! Ara festide che te magne ra notores?
- Ma alora – l à ‘sontà Pinochio - sosto propio seguro che inze chel paes no n é gnanche na scora?…
- Gnanche una.
- E gnanche un maestro?…
- Gnanche un. - E che no n é mai da inparà? - Mai, mai, e pò mai!
- Ce un bel paes – l à dito Pinochio, che l aea ciapà na gran chiza de moe. – Ce un bel paes! No n ei mai stà, ma me par ormai de l vede!… - Parcé no esto anche tu?
- No stà a me tentà! I ei oramai inprometù a ra mè bona Fatazina che deentarei un pizo pien de ston e no ra voi fei restà mal.
- Ben, alora sanin, e saludeme tanto ra scora popolares, e anche chera mesanes, se te res ciates par strada.
- Te saludo, Paero: fesc bon viaso, godetera e in ciou de tanto pensete dei tò amighe.
Dito chesto, el buratin l à fato par sin ‘sì: ma dapò doi pasc el s à fermà, el s à voltà ves Paero e l i à damandà danoo:
- Ma sosto propio seguro che inze chel paes duta ra setemanes es see fates de sié ‘soibes e na domegna?

- Seguro zerto.
- Ma sosto propio seguro che ra festes es scomenze el prin del an e es fenisce l ultimo?
- Se sà che son seguro. - Ce un bel paes! – l à ‘sontà Pinochio, e l à sbutà ‘sobas da ra fota de no podé ‘sì anche el. E pò l à dito in prescia a Paero:
- Alora, bon viaso e a se reede.
- A se reede.
- Can moeo?
- Ca de poco!
- Ce pecà! Se te moesses ca de un ora, sarae anche bon de stà ca a spetà.
- E ra tò Fatazina?…
- Ades l é oramai tarde! … Un ora pi o un ora manco, l é istesso.
- Por Pinochio! E se ra Fatazina ra craia?
- Passienza, ra lasciarei craià! Canche ra in arà assei, ra se chietarà via.
Intanto l ea deentà scuro, scuro patoco: in chera, chi doi i à vedù na lumeta che se moea indalonse … e i à sentù un flouto e na tronbeta che sonaa pian pian, e someaa che i zizidasse!
- Velo ca! – l à craià Paero, e l é leà alolo su.
- Ci elo? – l à damandà Pinochio sote osc.
- L é el ciar che l vien a me tuoi. Alora, vosto vienì con nosoutre, scì o no?
- Ma elo propio vero – l à damandà el buratin, che inze chel paes i pize i no n é mai obligade a inparà?
- Mai, mai, mai!
- Ce un bel paes! … ce un bel paes!… ce un bel paes che l é!…