Opere minori 1 (Ariosto)/Poesie latine/Liber primus/Carmen III

Da Wikisource.
Carmen III

../Carmen II ../Carmen IV IncludiIntestazione 17 luglio 2015 75%

Liber primus - Carmen II Liber primus - Carmen IV
[p. 326 modifica]

III.

AD ALBERTUM PIUM.


Alberte, proles inclyta Cæsarum,
     Utrâque nam tu gente propagini
     Ostendis Augustos fuisse
     Nobile principium tuorum;
Hac luce mecum lætitiam cape,
     Sed quæ sit omni libera compede;
     Ne sit mero frontem severam
     Exhilarare pudor falerno.
Nimirum amamus si genio diem
     Sacrare, cum sint digna licentiâ
     Exuberantis gaudii, atque
     Immodicum petulantis oris,
Quæ mane nobis nuntius attulit,
     Fidelitatis nuntius integræ,
     A gallico qui nuper orbe
     Principibus rediit latinis.
Vidisse dixit Lugdunii meum
     Gregorium,1 illum cui per Apollinem
     Uterque nostrum debet ample,
     Quamvis ego magis, et magis te.
Tu litteræ quod multum Echioniæ
     Calles, tenentur primi aditus viro

[p. 327 modifica]

     Huic: ast ego plus debeo, nam est
     Siquid inest mihi clari ab illo.
Parantem aiebat quam citius pote
     Transferre se ad nos, cui timui, miser!
     Vale ultimum dixisse, cum olim
     Ad gelidas veheretur alpes.
Io! redibit qui penitus rude
     Lignum dolavit me,2 et ab inutili
     Pigrâque mole gratiorem
     In speciem hanc, Pie, me redegit!
Io! videbo qui tribuit magis
     Ipso parente, ut qui dedit optime
     Mihi esse, cum tantum alter esse
     In populo dederit frequenti!
Virum, boni Dî, rursus amabilem
     Amplectar! An quid me esse beatius
     Potest beatum, o mi beate
     Nuntie, qui me hodie beasti?




Note

  1. Gregorio, soprannominato Ellio od Elladio, da Spoleto, che insegnò lettere greche e latine in Ferrara, avendo tra i suoi discepoli l’Ariosto ed il Pio. Andò poi a stare in Lione, e vi mori non si sa quando, nè se mai più, come sembra accennarsi in quest’ode, tornasse in Italia. (Baruffaldi, op. cit., pag. 82-86.) Vedi anche la nota 3 a pag. 207.
  2. «Fortuna... mi fu molto amica, Che mi offerse Gregorio da Spoleti, Che ragion vuol ch’io sempre benedica. Tenea d’ambe le lingue i bei secreti ec.» Così nella Satira VII, ver. 166 e seg.