Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/100

Da Wikisource.

XI.

N
on sì tosto comença a sparegâ

In Çê ro primmo Arbô tra scuro e cæro,
Che sâto zù dro letto, onde me poœro
In purgatœurio un’Añima dannâ.

Comm’uña cosa matta e desperâ
Corro per questi boschi; e, se repoæro
No trœuvo a re mæ peñe, hò per reghæro
Andâ pe re caverne Eco a desciâ.

Con lê me sfœugo, e pâ che per meixiña
Se servimmo l'un l’atro tra de noî;
Se mi ciammo Lichiña, e lê Lichiña.

Ma tosto a desconçâ ri nostri amoî
Sâta ra giroxia chi n’assassiña,
Così restemmo mutti tutti doî.