Pagina:Alberti - Della pittura e della statua, Milano, 1804.djvu/19

Da Wikisource.
Vai alla navigazione Vai alla ricerca
xviii vita di leonbat. alberti

molti, che potremmo recare, ne sceglieremo due soli di due uomini amendue dottissimi a quell’età, Angiolo Poliziano e Cristoforo Landino. Il primo nella lettera già citata a Lorenzo de’ Medici ne parla con queste onorevoli espressioni, ch’io recherò qui nell’original latino per non isminuirne punto la forza: Baptista Leo Florentinus e clarissima Albertorum familia, vir ingenii elegantia, acerrimi judicii, exquisitissimaeque doctrinae, cum complura alia egregia monumenta posteris reliquisset, tum libros elucubravit de architectura decem, quos propemodum emendatos perpolitosque editurus jam jam in lucem, ac tuo dedicaturus nomini, fato est functus.... Auctoris autem laudes non solum epistolae angustias, sed nostrae omnino pauperitatem orationis reformidant. Nullae quippe hunc hominem latuerunt quamlibet remotae litterae, quamlibet reconditae disciplinae. Dubitare possis, utrum ad oratoriam magis an ad poeticen factus, utrum gravior illi sermo fuerit an urbanior. Ita perscrutatus antiquitatis vestigia est, ut omnem veterum architectandi rationem et deprehenderit, et in exemplum revocaverit; sic ut non solum machinas et pegmata automataque permulta, sed formas quoque aedificiorum admirabiles excogitaverit. Optimus praeterea et pictor et statuarius est habitus, cum tamen interim ita ex amussim teneret omnia, ut vix pauci singula. Quare ego de illo, ut