Pagina:Ariosto-Op.minori.1-(1857).djvu/375

Da Wikisource.
346 carminum

Insomnes etenim destituit vigil
    Serpens excubias, ut fera beluis
    Olim infensa marinis,
    Post terrestribus aspera.
Et nunc vipereas in latebras ruens,
    Illum sanguineis anguibus undique
    Pressum turbat, et ore
    Semper cædibus oblito.




XVI.

DE NICOLAO AREOSTO.


Has vivens lachrymas, sed qui odio miser
    Tristem vitam habeo, dono, pater, tibi
    Vitæ sollicitis functe laboribus;1
    Has dono, pater optime,
Sinceræ monimentum illius, illius
    Quam noras pietatem, imperiis tuis
    Sanctis a tenerâ huc usque puêrtiâ,2
    Cum semper fuerim obsequens.
Sævum munus habe, seu liquidi ætheris
    Cultor vana hominum nunc studia improbas,
    Præque extra nebulas immobilis plagæ
    Tu te intelligis et vides:
Seu lucos steriles et nemus Elysi
    Incedis vacuum, perque silentia
    Iucundos comites quos prius abstulit
    Hora, agnoscis, et osculo
Occurris tacito. Do, pater, ultimum
    Munus, quod, stygios si qua lacus3 volat
    Ad vos fama, reor gratius affore,
    Quam si quicquid opum ferant


  1. Non fu solo Lodovico a piangere in versi la morte di Niccolò suo padre, avendo fatto altrettanto, e con maggior lunghezza, l’altro suo figlinolo Gabriele; come avvertiva il Baruffaldi.
  2. Male, nel più delle stampe: pueritiâ. V. Horat. lib. I, od. 36.
  3. Il Pezzana leggeva o correggeva: quod stygio si qua lacu. Ma tant’è che ancora questa lezione non potrebbe correre senza sottintendervi super, come la ritenuta da noi vuole che abbiasi come replicata la preposizione ad.