 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
| 348 | carminum |
Meo furori: debitas pœnas luat
Mihi scelesta. An huic, rogo, favebitis,
Fortasse nescii quam inexpiabile
Scelus patretis hanc iuvantes impiam,
Quam sæpe nocte reperi obscurissimâ
Sacros cadaverum eruentem pulveres,
Diroque Carmine evocantem pallidas
Umbras ab orci tristibus silentiis?
Hæc noxio infantes tenellos fascino
Interficit. Discedite ut pœnas luat.
At si meæ vos nîl preces iustæ movent,
In pessimam crucem recedat pessima:
Non usque habebit vos paratos subsides.
XVIII.
DE CATELLA PUELLÆ.
Quis solatiolum meum, meos quis
Lusus, quis mea gaudia, heu! catellam,
Heræ mnemosynon meæ catellam,
Quis ah, quis misero mihi involavit?
Quis, ah, quis malus, improbus, scelestus
Tam bellam mihi tamque blandientem,
Tamque molliculam abstulit catellam?
Furum pessime es omnium malorum
Quisquis candidulam mihi catellam,
Heræ mnemosynon meæ catellam,
Meas delicias, meique amoris
Et desiderii mei levamen,
Nostras præteriens fores, dolose
Manu sub tunicam rapis sinistrâ.
At Dî dent mala multa, Dî, Deæque
Dent omnes tibi, quisquis es sceleste,
Actutum mihi nî meam catellam,
Heræ mnemosynon meæ, remittis.1
- ↑ Sentesi in questo come in altri componimenti lo studio che Lodovico avea fatto sopra Catullo; e cresce la fede e il desiderio di ciò che il Caro diceva di possedere: vale a dire un codice di quel poeta postillato dal nostro autore. Vedi Baruffaldi, op. cit., pag. 93-94.
