in sacrum niveas deduc ac omnia serva.
Tu mestas pecudes herbis et fonte, Lycophron, 55et calamis refove: nosti quam turpis Orion
leserit has dudum, lacrimis dum tempora flerem.
Nosque diem celebrem cantu deducere, Aminta,
et delubra deum festis ambire choreis,
credo, decet: viridis foliis ornatus olive, 60tu primus sacrum gracili perflabis avena;
ast ego, populea redimitus fronde, secundus
carmina cantabo. Stipulis et carmine docti
ambo sumus, nobis nemo nunc prevalet agris
in siculis, ni forte gravis certaret Yollas: 65hic alios superat quantum vepreta cupressi. ErgoAmintas. alacres dignum calamis et carmine festum
cantemus; tu primus eris, tu carmine maior.
Esculeo dudum descriptos cortice rastro
Phyllidis incipies, vel quos mage duxeris, ignes, 70seu magis Alcesti laudes: non dignior ullus;
seu magnos Phytias quos pertulit ante labores,
qui meruit versus qua Stilbon flabat avena. PhyllisMelibeus. in agresti se iactet cespite ludens;
expectet Phytias, cui credo magna paratur 75posteritas, si vera sonat deus ethere levo;
nos tamen Alcesto dignas per secula voces,
ut dabitur, cantare decet: cantabimus ambo;
Libetrides nostrum tollant ad sydera carmen. EcceAminta. puer, placida pariter residemus in umbra, 80et superis gratos mittunt altaria fumos;
ruminat omne pecus, pueri campique quiescunt.
Quid trahis in longum conceptos iam tibi versus? AlcestumMelibeus. postquam silvis abstraxit amatis
fatorum predura lues, Severe dolentes 85Parthenopes nyrnphe, nec vidit Daunia sulcos,
vitibus obstupuit Bachus, periere iuvence,
Vulturnusque senex ingentia saxa revolvens
excessit ripas, luteus demissus ab urna;
