Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, II.djvu/38

Da Wikisource.
14 Märchen

pauper um e gi, che il tschiendubel vegni guess; el sappi mo bucca grad cura. Nuotta cuntenz cun quei semetta igl um sin via, per ira tier in cruzifix e domandar sez Niessegner, co ei stetti cun il tschiendubel de sia teila. El va sper la casa d' in signur ora. Quel mava grad a spass, e damonda igl um, nua el mondi. „Jeu mondel à tschintschar cun Niessegner“; gi el. Lura camonda il signur de vuler domandar Niessegner, pertgei sia pumera porti bucca pli fretgs, sco pli daditg. Quei vegli el schon far, dat el per risposta e va vinavon. Silsuenter va el sper ina casa vi. Ord quella vegneva ei ina femna tutt a bargiend. Quella damonda igl um, nua el mondi; et el di: „Tier Niessegner“. Lura supplichescha quella femna igl um, de voler domandar Niessegner, pertgei el hagi preu naven ad ella sia soletta feglia. Quei ha el detg, ch' el vegli schon far, e va vinavon sper ina claustra vi. Sper ina finiastra seseva igl avat per star à frestg, e damonda puspei igl um, nua el mondi. „A tschintschar cun Niessegner“, di el. „Lura, di igl avat, damonda, pertgei ei regi en mia claustra aschi schliatta pasch!“ „Quei vi jeu schon far,“ emprometta igl um. Essend arrivaus sper il cruzifix, fa el ina tarmenta reverenza, trai giu la capetscha e di si per Niessegner: „Bien gi! Bien gi!“ Mo Niessegner risponda nuot. Ussa garescha igl um pir che mai: „Bien di!“ mettend vitier: „Ti mai bucca fai il cut!“ Vesend Niessegner quella gronda cardienscha, sche damonda el finalmein, tgei el vegli. Igl um rispunda: „Il tschiendubel per mia teila.“ Niessegner rispunda: „Sch' ei glei mo quei, sche mo va à casa! Sin lura vegnas ti a survegnir tutt.“ Ussa di igl um, ch' el stoppi eunc domandar el, pertgei la pumera de quei signur porti bucca fretg. Niessegner rispunda: „Va, e gi al signur, ch' el dei far naven siu tgeun nausch, che laschi vegnir neutier negina paupra glieut, e dar almosna, et alura vegni ei schon meglier!“ — „Pietigott!“ gi uss igl um e semeina entuorn. Mo ussa lai el vegnir endamen la dunna, va vi sper Niessegner1 e gi quei, che la dunna veva comondau. Niessegner dat per risposta: „Va, e gi, ch' jeu hagi preu ella, entochen ch' ella era mia!“ — „Dieus pertgiri!“ gi uss igl um e vul ira. Mo ussa vegn igl avat endamen ad el, et el gi a Niessegner, ch' igl avat laschi domandar, pertgei ses paders vegnien bucca perina. Niessegner rispunda: „Va, e gi agl avat, ch' el deigi far ir ord claustra tal e tal pader; quei sei in striun; et alura vegni ei schon meglier!“ Igl um va en quella claustra e gi quei agl avat, e quel dat ad el ina buorsa danèrs. Tutt leds, ch' igl tschiendubel entscheivi a vegnir, va el tier la dunna e metta giu sia commissium. Quella dat era in schengetg ad el. Vegnend tier il signur, sche ha quel dau eunc in pli gron salari, che domisdus tschels; aschia ch' igl um haveva il tschiendubel per la teila, avon che vegnir à casa.

8. Il gat e la miur.

Inagada ein in gat et ina miur vegni tier in piogn. Il gat gi alla miur: „Va ti vi avon!“ La miur rispunda: „Na! jeu mon bucc; schiglioc maglias

  1. ed. Niesseguer