Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/766

Da Wikisource.
758 Gion Antoni Bühler

cert ti mi pos fidar, jeu nov non miderà mai miu senn invers tei, mai, in eternum mai.

La paupra giuvna, che amava il Gian cun granda passiun, sentiva ina granda dolur nel cor de stover perder aschi inaspectadamein siu amant; mo ils motivs, ils quals Gian haveva alegau per sia resoluziun de bandonar siu liuc natal, cattet ella sezza per giustificai. Ella conoscheva il dir senn de siu bab, saveva co quel era in inimitg dels paupers; ella saveva, che ina maridaglia tranter ella e Gian fussi ina imposseivladat sut las presentas circumzias circumstanzias, nellas qualas Gian se recattava.

E vul Ti star naven ditg? demandet Mengia cun las larmas in vista.

Quei sa Deus, respondet Gian. Jeu farà tot miu posseivel per vegnir [p. 53] tier inzatgei, et aschi prest sco que mi reussescha d’acquistar inzatgei, turnerà jeu a casa, quei t’imprometta jeu sontgamein.

Ils dus amants stettan aunc in’urella nisembel insembel nel sulèr e discurettan sur ina caussa e l’autra e que era finalmein reussiu a Gian de quietar la giuvna pervia de sia partenza. Lur ligia havettan els quella sera renovau et impromess in a l’auter fideivladat (fideltad) fin la mort.

Gian jet allura a casa sia e mettet insembel aunc questa sera sia vestgadira et ils utensils che el voleva prender cun el sin viadi. Cun l’alva (alba) del di bandonet el l’autra damaun sia casa paterna per se metter sin viadi. Mo paucs contadins da Sent savevan, che Gian hagi bandonau il vitg; ils auters intervegnittan quella novella, pér cura che la spelunca de Gian restet serrada e che els spluntettan adumbatten a la porta, per surdar al giuven mistregnèr ina u l’autra lavur. „Gian ei sgolau ora“, havet que nom, „el ei in iu nella terra della cocagna“, schettan ils vischins. Pli lunsch haveva negin merveglias del pauper giuven. Dopo intginas emdas arrivet allura il parent de Gian, che habitava a Ramosch, a Sent per disponer sur la casetta de Gian. Non cattand inzatgi che la havess comprau ne priu a fit, vegnit la casetta serrada si da totafatg e surschada allas miurs, las qualas però non havevan dis de festa e perdunanza in questa spelunca, essend che ella era vida (vöda).

II.

Que era in magnific di d’estad. Ils contadins eran façentai cun fenar lur prada grassa e l’intêra cultura dellas vischnauncas nella bassa della vallada era surtratga cun spessas runnas, runellas (barlangias) e panuglias del pli savurus fein. Il solegl ardeva cun tota forza e prestava aschia bun agit als contadins in lur lavurs campestras. Mo per il viandant era quella terribla calira (chalur) zun molestusa e nos pauper Gian