Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/778

Da Wikisource.
770 Gion Antoni Bühler

A Gian vegnittan las larmas, udind per la prima gada dopo 5 anns la dulçia vusch della lingua materna et el non podet se retener de plidentar ils dus compatriots, che plidavan sia lingua. El s’approximet cun tot respect als dus officiers, alzet sia capella e schet in romansch:»Sco que mi para, hai jeu la honur de cattar qua dus compatriots grischuns«. Ils dus officiers se fermettan e fixettan cun plascher il bel giuven, il qual als haveva se representau aschi inaspectadamein.»Schi, respondet in dels officiers, nus essan Engiadinès e que nus fa era plascher de cattar qua in compatriot«. Els prendettan allura Gian cun els et il manettan in ina nobla osteria. Gian als stovet allura requintar sia historia, danunder che el sei, co el sei arrivau a Venezia, in summa el stovet requintar als officiers sia intêra vita. Avant de bandonar ils officiers, supplichet el allura aunc quel, il qual doveva ils proxims dis partir, de voler sin ina convenienta maniera portar in salit alla Mengia del Noder Cla Piçen a Sent cun la remarca, che Gian Runell sei aunc in vita, che el sei saun e che el non hagi amò midau ses sentiments, el resti fideivel a sias impromischuns.

III.

[p. 65] Dis et emdas, meins et anns passettan cun tot lur allegrezias e pissers (quitaus), cun lur fortuna e disfortuna, che il temps porta als humans in tantas variaziuns. Dal pauper maester Gian Runell non vegniva que discurriu pli a Sent ne bler ne pauc; el era svaniu e negin demandava suenter el, ne haveva merveglias (miraviglias), sche el existi amò, ne sche el sei forsa passau or’da quest mund. Ina soletta persuna, nempe (nomnadamein) la carina Mengia del noder Cla Piçen, non haveva imblidau via il pauper Gian; quella se regordava amò oz de siu adester Gian cun la medema intima affecziun et amur, sco il prim di dopo sia partenza da casa. Il prim temps suenter la partenza de siu amant era la buna giuvna inconsolabla e zun trista; ella cridava savens, cura che ella era inzanua soletta e la dolur de siu cor era aschi vehementa e profunda, che ella non la podeva zupentar via dad auters. Ses geniturs observettan la granda afflicziun della giuvna e presumavan, che quella podessi derivar dalla partenza del giuven calgèr. La mamma, ina donna d’in cor tener e lam, sentiva compassiun e commiseraziun cun la paupra figlia e la confortava e consolava tenor siu meglier saver e poder; il bab però, quel era dad ina pasta pli dira e non conoscheva ils sentiments de compassiun; anzi el provava plitost aunc a far mal alla anguschada giuvna, plidand da Gian sco de plidar dad in poltrun (smarschanèr), dad in valanagut, dad in vagabund, il qual prefereschi de currer per il mund inturn, in pe de star a casa sia e lavurar, sco quei che tot ils auters da Sent stoppien era far per vegnir atras sin