Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/781

Da Wikisource.

Il Novellist II 773

vegnii insembel nella selva, nua che scadin ded els voleva pinar intgins pins per lur edificis. Els fagettan allura lavur communabla, essend che que mava bler pli facil, cura che que era de derscher (cupitgar, cupichar) in de quels colossals pins. Quella lavur cuzet (düret) plirs dis et ils dus humens havevan qua buna peda de tractar tot las novitads della vischnaunca e de batterlar da lur muvels e da quellas caussas.

In di dovevan els derscher ina de quellas gigantas plantas, che als haveva gia dau ina grandiusa lavur. Il noder schet al giuven cun bucca rienta: Ussa lai (lascha) ver, Barduot, quant ferm che Ti eis. In giuven sco Ti, che ha aunc negina muranza, dovess stuschar (stumplar) inturn quest pin sco de far nagut.

Pertgei dovessen ils giuvens senza muranza esser pli ferms che ils auters? demandet Barduot da buna veglia; anzi quels che han ina gada lur muranza ein pli quiets, non han tants pissers de stover anquirir ina, e supra de quei ein els segirs da lur caussa e non dovran temer de vegnir refusai.

Quei po valer tier qualtgin, respondet il noder, mo Ti, Barduot, non conoschas tals pissers; in giuven sco Ti, che dovra mo stender ora il maun per clappar desch (diesch) spusas in ina gada, non survegn cavells grischs, cura che que se tractescha d’anquirir ina muranza.

Oho! exclamet Barduot, que non va aschia. Vus haveis da vos temps saviu far aschia, vus eras in giuven rich et estimau, mo in auter sto oz il di prest temer de demandar ina rogadura, pertgei las mattauns portan ussa il nas ad ault e qualtgina para de voler restar libra in eternum, probabel perquei che que non crescha pli per talas giuvnas adequats a Sent.

Il noder sentit quella mordida del giuven e non fuss stau del tot indispost de la turnar cun in’autra, el se moderet però, el non voleva irritar il Barduot, il qual gli plascheva. Ils dus humens continuettan ussa aunc ditg lur discurs sur muranzs e muranzas, sur spus e spusas, vieus e vieuas e simila schenta et il noder non manchet de laschar crodar qua e la inquala remarca, la quala fuss stada adattada de dar curascha al giuven a riguard la Mengia. Or’da tot il discurs traget Barduot la conclusiun, che el havessi de s’allegrar della protecziun del noder, in cas che el volessi s’approximar alla Mengia oz ne damaun cun intenziuns de la voler maridar. Quella caussa buglit allura era pli a pli fitg nella testa del giuven et el era se resolviu de cun la prima buna occasiun improvar sia fortuna pro la figlia del noder. Quella lavur, che ils dus humens havevan fatg insembel, gli det pliras gadas occasiun de frequentar la casa del noder, per plidar cun quel sur ina caussa e l’autra, che concerneva quella lenna et el vegnit adina reçert dal noder e da sia muglier cun tota curtesia. Mengia fageva