Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/855

Da Wikisource.

Il Novellist II 847

della societad, e tranter quels era adina Giacomino il capo. Quels spiuns mai non passavan in liuc inconoschent (nonconoschent) da di, dimperse adina da notg per non esser observai dalla schenta della contrada. Lur prima lavur era quella d’anquirir in ina contrada, inua els volevan se fermar, in liu adequat per il camp della banda. Cun quella intenziun eran quels spiuns era vegnii ina sera fin a las portas d’Aosta. La notg era stgira et ils vagants intercurrittan l’intêr conturn da la citad. Passand sper ina casa solitaria ora, la quala stava in toc daven da la citad, audittan els sunar e cantar. Els se fermettan per spiunar, tgi che quels sunadurs e cantadurs seien. Quei non era in long studi per Giacomino, pertgei el conoschet subit la vusch de Felicitas. Però per vegnir or’da tot dubi, che sia audida non il hagi inganau, revet el sin in pomèr, che stava vicin allas fenestras e guardet nella stanza, la quala era illuminada dad ina fleivla glisch (glüm). Et in verdat, avant ses égls havet il Zigeun la selvaschina, la quala el haveva da ditg innà çercau. El contemplet cun in’allegria diabolica la paupra Felicitas, la quala non haveva la minima idea, che siu persecutur sei ad ella aschi da vicin. Cun la passiun, la quala il scelerau Zigeun nutriva aunc adina in siu cor, se unit ussa aunc ina passionada schalusia, vezend Giacomino, che Felicitas viveva qua cun in auter giuven in relaziuns fitg intimas, sco el podet concluder or da la recreaziun e conversaziun de Felicitas cun siu mariu Fabian. „Ha!“penset il nausch Zigeun in sia irritaziun, „mi eis que finalmein reussiu de te cattar, ti serp! Spetga! quella gada non miçeras ti or’da mes mauns!“

Giacomino descendet allura dal pomèr e communichet a ses dus compagns, che la cantadura sei in verdad lur Felicitas persa. Ils treis compagns vegnittan allura perina, che dus dad els doveien returnar pro il camp della banda e relatar a lur regina il descuvriment fatg, fratant che il terz dovei se tener zupau nella vicinanza della casa, per che els hagien mintga moment novas segiras, inua che lur victima se recatti. Quest ultim serveç surprendet Giacomino per esser tant pli segir, che el non perdi or’da vista sia preda. Els fagettan allura era aschia. Ils dus compagns da Giacomino portettan subit quella novella alla mamma della banda e quella ordinet, che la banda se fermi nella selva vicina in ina distanza de circa ina mezz’ura da la citad e che negins commembers della banda doveien se laschar ver nella citad ne nel conturn da quella. Gia la sera sequenta reussit que a Giacomino de clappar [p. 164] la Felicitas, sco nus havein gia requintau nel capitel antecedent. Giacomino era stau quel, il qual haveva applicau al Fabian quella frida terribla. Che Fabian non era restau mort sin il post, havet el d’ingraziar solum alla granda stgireglia, la quala faget impossibel