Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/449

Da Wikisource.

La Præsenzia etc. 435

conclusion a maiori ad minus sco s’ disch in las scoulas, tant co scha el dschess, Un Bap chi ho spais desch u plü milli Renschs per spendrer sieu infaunt ourd suot la sclavaria del Türch, u gialeas d’algier, n’illas quelas eira crudô, dal cert dopo chia ’l il havero ardüt in casa süa, non al tschunchiarò giu ün töch d’ paun cur ’l il rova, od ün daner, ün bluozchier cur ’l il giavüscha. Que ais üna conclusion chi facto ipso ais compropeda; et me non ais stô ün fidel in anguoscha, il quel clamand il Segnier in agiüd non hegia la foarza della divina impromissiun sentieu. Joseph, quel prus Joseph t’illa sentit, cura ch’el ngit precipitò in ün puozz; perchie dalungia comparetten Mercadaunts Ismaëliters, chi haviand exponieu vaing sicals d’argent, separetten quist agnie dels luffs, & il conduetten ignio ’l Sengier destinaiva. Et chia quaist non saia dvanto sainza chia dal cour e buochia da Joseph saian stat tramissas missivas in il Cel, savains our della compunction chia quels dürs frers landerno havetten in lor oraiglias, chia els amuo non podevan smanchier cura dopo decuors da plüs ans, siand ieus giu ’n Aegypto per frumaint, & del Gubernator incontschaint ad els, düramaing trattôs, dschaiven: nus eschen culpaunts davart noaß frer, perchie nus vsaiven l’anguoscha da si’ oarma. Gen. XLII. 21. Abraam & Isaac t’illa sentitten, dils quels il’ Bap dovaiva massacrer sieu sulnaschieu filg, chi iffingio staiva liô sün la laina; sieu Isaac sia spraunza, ad el doneda n’il cientevel ann da sia aetet. Ma vhé be ch’el traiva il curté per t’il schianer, schi esi promt ün Angel, chi ’l clamma Abraam, Abraam! e basta! Non es que spendrô, non eis que clamô per nom? David quel hom suainter il cour da Dieu t’illa ho sentida tuotta sia vit’oura, mo maximamaing d’intant el stovaiva fügir per ils desierts da Gibeon, Engedi, & in las terras dels Philistins, sco eira cura ch’el per la revoluzion da sieu melgratgio Absolon stovet passer Jerusalem tras il torrent da Kedron cu’ ls peis nüds, ün Raig d’ las XII. stattas slattas: perchie be alhura fut confundieu il cussailg d’Achitofel, chi eira sco ditt d’un oracul: tuot que non dvantet fortuitò: la scrittura disch, chia que derivaiva tuot dal Segnier. 2. Sam. XVII. 14. Pera que clamaiv’el eir plain d’iublazz: aduzâ grandamaing il Segnier cun me insemel; perchie cur eug nhe cerchio [p. 15] il Segnier, a’ m hô el do respoasta; our da tuot mias tribulazions a’ m ho el tratt. Ils afflitts e travaglios vegnien guardand sun el, & a cuorrer insemmel tiers el e lur vistas non vegnien a ngir in vergognia. Quist povret ho clamô & il Segnier l’ho oxodieu, our da tuottas sias anguoschas l’ho el tratt, l’Aungel del Segnier, metta laegier intuorn intuorn quels, chi ’l temen, & el ’ls vain a giuder oura. Insagie e guardé quant bun chia ’l Segnier ais: Beo ais quel chi metta sia pozza sun el. Ils öls del Segnier sun sur ils iusts, & NB. sias oralgias avertas a lor bragir. Ils afflitts bragien, &

28*