Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/231

Da Wikisource.

Märchen 221


Ils scolars non restettan tant surprais, cognoschand lur magister, chi pro tuot que ch’el feiva, resulteiva üna nouva lectiun, a pro ün bun scopo, a lur bain.

Il favger pero sgrizgieiva ils daints, e squasseiva dalla rabgia, veziand a succeder ün tiranic homicidi — da bel cler di — in sia favgia; istess — siand cha tuots tascheivan, stet el trembland quiet, per vair il success.

Il Salvader allura tacitamg volveiva intuorn il scolar nel fö, infin cha’ l cheu eira dvanta cotschen fö, allura il dozzet el nan sün la massa e cumanzet a lavurar cu’ l martè, bain bain, da tuot las varts; e finalmg cur la fuorma al füt perfetta, la mettet el in pee, sofflet fla da vita nella vista e’ l scolar füt sco refat, in plaina forza e vita, alb e cotschen sco’ l vin e’ l lat.

Da quista mysteriusa operatiun restet allura il pover favger stupefat e complettamg cun la bocc’averta, non haviand mai viss, nemain udi a raquintar similas operatiuns; cha svess ils scolars as giodeivan da sia stupefactiun.

Veziand allura eir il Salvader, co cha l’hom eira tuot surprais al domandet el: „Ais el amo da quell’idea, ch’el sia ün maister sur tuot ils maisters?“

Na, respuondet il pover surprais favger, que vezz eu uossa pür massa, ch’eu non sun.

Ebain, al dschet il Salvader — schi per nel seguit, ch’el müda sia insegna, a tenor quists seis ressentimaints, cun lingua plü modesta.

2. Il cuolmen vaider o sia, il chastè da vaider.

Que vain, our dals temps vegls raquintà, chi eira in ün pajais üna pouvra guaivda, quala cun ün seis figl non possedaiva oter co üna simpla chasetta per habitar, e sia diligianta bratscha, per as nutrir. Istess ella eira containta da sia sort, pensand cha cur ella sarà plü veglia e na plü usche capace pro ’l guadogn, schi chi sarà qua seis figl, qual ella cun bun exaimpels il vöglia educar, chi possa allura l’asister.

Que eir dvantet, sco cha’ l proverbi disch: „L’astella vain dal lain“, schi similmg eutret eir qui. Il figl davo esser creschü, dvantet güst usche diligiaint e brav sco la mamma. El giaiva minchadi nel god, in giornada e guadagnaiva usche richamg il bsögn e podet in ultra amo plazzar ün tschert chapital, per nel cass da malatias etc. a lur sustegn.

Ün di, ch’el eira darcheu nel god pro sia solita lavur vezzet el, a sia surpraisa intuorn mezdi, a svolar nanpro — sper ün lai — desch giuvintschellas, qualas sper il lai, mettettan gio lur alas — per far bagn — ; allura davo havair fat il bagn, mettettan quellas darcheu sü lur alas e