Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/235

Da Wikisource.

Märchen 225

Quista eira usche otta, ch’el arrivet pür vers saira pro la chamanna. La sour glüna al domandet subit: Ingio vast tü crastian? In tschercha da mia spusa sü’ l cuolmen vaider respondet el! Alla raquintand allura l’inter istorgia: Ch’el eira impromiss cun üna giuvna dal cuolmen vaider e cha quella as lascheiva increscher per seis cuolms e sia passada cun dir: „Scha tü pür am voust havair, chi stost gnir sü’ l cuolmen vaider per mai!“—

Non saviand la via per arrivar la sü, al haja ün hom vegl in Vall Scalèra inguidà pro ella, chi sgür al possa mossar; —

Eu vögl vair, aint in meis cudesch, dschet la sour glüna, sch’eu cat qualchosa, ma dubit ferm; impero meis frar solai, chi habita sün less munt — mossand cul man — quel ais plü vegl, e ha ün cudesch bler plü grand co meis, pro ’l qual, scha nus non chattain quista saira, post allura ir daman; quel sgür a’ t po mossar la via. Ve aint, in mia chamanna e tschaina cun maj e dorma qui, allura guardain nel cudesch. El acceptet gugent l’invid, ma arrivà nella chamanna, eira in quella üna simla fraidüra, cha ’ls chavels e la barba s’inglatschevan. La sour glüna sfögliet allura seis cudesch löng, non chattet pero üngüns indizis.

Allura gnit la tschaina e davo mangià fet el spert ad ir in let, suot il plümas, per as deparar dal fraid. La daman davo fat la colaziun, ingrazchet el sia benefactura e partit subit.

Vezziand cha’ l munt, ingio il frar solai habiteva, eira bain bler plü ot, stovet el slungar il pass, per podair amo avant chi fatscha not arrivar la sü. Arrivà chattet el il frar solai sezzand avant sia chamanna, qual eir al domandet subit: Ingio vast tü crastian? A chattar mia spusa sü’ l cuolmen vaider, füt la resposta; e non saviand eu la via, am ha sia sour glüna inguidà pro el. Vol el havair la buntà da ’m mossar quella? Gugent, sch’eu chat in meis cudesch ailch notizia. Ve aint per intant e tschaina cun mai, allura vögl eu tscherchar. Non siand la intuorn oter ricover, assumet el l’invid, cun ingrazchamaint.

Eir al frar solai stovet il giuven sün sia domanda allura raquintar il mutiv da seis viadi. Davo la tschaina sfögliet allura l’hom vegl ün grond cudesch; intant cha’ l giuven, per as deparar dal chod, ch’el strasüjeva sezzeiv’avant chamanna. Eu non chat ünguotta dschet il frar solai, ma non perder l’anim, daman vast tü sün lessa otta muntagna — mossand cu’ l man — pro frar zoffel, quel ais plü vegl co eu, e ha ün cudesch il dobel da meis, e quel tschert a ’t po allura mossar la via.

Durmi, e fat la daman la colaziun partit el subit, perche la muntagna dal frar zoffel eira amo bler plü otta. Arrivà la saira sül far not, chattet el il frar zoffel sper sia chamanna chi girreiva, qual eir al domandet

Romanische Forschungen, XXXVII. 15