Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/236

Da Wikisource.
226 Caspar Bardola

subit: Ingio vast tü crastian? Sül cuolmen vaider, in tschercha da mia spusa, e non saviand la via, am han sia sour glüna e frar solai tramiss pro el. Vol el far il bain da’ m mossar? O, que sa eu, sainza vair nel cudesch, ingio chi sta il cuolmen vaider; ma tü non est capace da rivar sün quel. Eu sto rivar sü u pür morir, dschet il giuven. E bain: Ve aint in mia chamaña tschaina e dorma pra maj, allura daman davo fat colaziun post provar. Eir qui acceptet il giuven l’invid cun viv ingrazchamaint. El giet bainbod a dormir, siand stanguel dal viadi e dal vent, chi là intuorn boffeiva, sco ün trabaigl da spierla. La daman al det il frar zoffel üna bala — culla — dschand: Quista bala a’ t giarà avant, sco guida, fin al pee del cuolmen vaider, daplü al det el üna zappa, per chavar s-chalins sü della costa stippa — e glischa. —

Cun quists arness partit el, ingrazchand al frar zoffel cordial. La bala al gieva avant, e cur ch’el stoveiva possar as fermeva eir la bala, usche arrivet el al pee del cuolm. Qua cumanzet el a far s-chalins, non podiant del glisch ir inavant, ma veziand ch’el non gniv’a fin, cumanzet el a cridar. Uossa udit el, cha frar zoffel al clamet: Spetta pover inamurà, cha eu a ’t vögl güdar. E dandettamg alvet sü ün colossal vent, chi al portet nel ajer, sü dall’intera stippa costa fin sü ’l cuolm. Oh grazia, grazcha, clamet el, char signur zoffel!

Mez stit dal grand vent, stovet il pover giuven far üna bain lunga possa, per as remetter; allura s’inavezzet el tandem, dad esser uossa tuottüna arrivà sü’ l cuolmen vaider —. „Üna bella, lunga sella — foppa — planiva, cun ün chastè da vaider, chi glüschiva sco ün spejel, in mez quella —.“

Sainza perder temp, allunget el uossa seis pass, vers il chastè, nel qual el chattet üna soletta femna veglia; la domandant: „Ingio sun las giunfras, chi solaivan minchadi tour lur bagn? signora?“

„Aha! Que sun mias desch figlias, qualas hoz sun idas ün momaint a spass e rituornaran bainbod, al dschet la veglia. El ais sgür meis dschender, chi savet involar da mia figlia giuvna las alas?“

„Que po bain esser, respuondet il giuven, ma ella am vögliarâ convgnir: „Cha l’amur non cognoscha confin.“—

Bain, bain! dschet la veglia, allura stoverà eir el convgnir, ch’eu sco mamma haja il dret, da domandar dad el — avant co spusar — trais provas, per am persvader, ch’el sia eir capace da mantegner üna famiglia, acio mia figlia non crouda in misergia.

„E che provas havess eu allura da far? Dschet il giuven!

“Quellas seguan in trais dids, cumanzand daman, las qualas eu allura al vögl precisar, respondet la veglia.