Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/52

42

Gian Maurizio

GIAN. Er je, am pär anch’iss d’avdeir qui lög,

Ca in temp da plöiva um fagieva fög;

D’avdeir qui lög, ca am plašeivan tant,
E ch’im pläšan anch’issa, ch’i sun grand.
Guardà vi lò, guardà čhi bel’avdüda!
In mezz i pign al mot da lan Gaiüda!
In verità c’am vegn quasi’ l magun,
E guardär sü al vadreč dal Bacun.
E or chi ora, o čhi vista fina!
Cui see bii crep la sašša da Mulina!

TÖNN. Oh, tü è ben anca (ma nul tör in mäl)

Tancu üna volta ün zig uriginäl.

Ben je ’m ragord, ca tü nun era mai
Bardasčia e vif cufà i altar bagai.
Incur ch’i altar eran e mantun,
Tü stäva sempar lò ent ün cantun;
Sa cun i granč um ingeva per sträda,
O cun lan fia um fagea stüäda,
Tü stäva lò, e ben pac tü cianciäva,
Tüt panzarus, e quasi tü tramläva.
La gent cradeiva, ca tü füss minchiun;
Ma tü è gnii un vero muštazun.

GIAN. O Giacum, Giacum! tü fa cumpliment:

Ma sa tü ’l crè, scì je sun är cuntent.

TÖNN. Issa stet ben; ca je vun lò bel bel

Dree’ l mee bastiam, ch’i à sül tublaa Del.

(Al va).

GIAN. Dio’ t ciüra, Giacum; vè anch e’ s truvär,

Ca qualchi volta um as possa cianciär.

[p. 45] Oh chi plašeir e’ vdeir i see cumpagn,

Ca fan gnir ediment i giuvan agn,

I giuvan agn, ch’èn tüt calur da rosa,
Ma ca, pür trop, i fügian senza posa. Ma cas’è, mama, cas’è quel suspir?

MARIA. O’ l mee ciär fii, je nu t’al poss mia dir.

GIAN. O ciära mama! nu tagnì zopaa

Quel c’al vos cor à insci’ affanaa.

O dgemal, dgemal: je nu poss avdeir,
Cu agius peis sul cor, o dašplašeir.