Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1922, XXI.djvu/457

Da Wikisource.

CHI LA FA L'ASPETTA 451

Lissandro. Le ha avudo zente a disnar ancuo? Le ha disnà in compagnia? (ridendo)

Tonina. Oh mi no, sior, mi no ghe son intrada. Elo, elo s’ha fatto st’onor.

Lissandro. Sior Gasparo xelo sta a casa a disnar?

Tonina. Sior sì, in compagnia de sette persone, quattro omeni, e tre donne, e mi el m’ha ficcà da mia mare.

Lissandro. (E no i sa gnente de mi? Mo la xe la più bella cossa del mondo). (da sè, ridendo)

Tonina. Ridè, ah?

Lissandro. Siora no, no rido. (tenendosi)

Tonina. Mo za, vualtri omeni gh’avè el cuor de orso, de tigre, fodrà de pelle de can.

Lissandro. Me dispiase de vederla desgustada; ma la mia roba l’ho lassada qua per accidente; sior Gasparo no me l’ha domandada, e son seguro che la se troverà tal e qual.

Tonina. Dove se troverala?

Lissandro. Adesso che ghe penso, come che gierimo là che fevimo certi conti co sior Gasparo, me recordo che l’ho messa in quel cassetin. (da sè)

Tonina. Se la ghe xe, tolevela.

Lissandro. Con so bona grazia. (apre) Poveretto mi, no gh’è gnente.

Tonina. Ghe xela?

Lissandro. Siora no. (malinconico)

Tonina. No ve l’oggio dito? Tutto l’ha dona via, tutto, e ghe ne fusse stà.

Lissandro. (Com’elo sto negozio? Che gh’abbia da perder cussì più de cento zecchini de roba?) (da sè)

Tonina. Mi ho paura ch’anca vu siè d’accordo con mio mario.

Lissandro. Oh siora no: ghe posso far tutt’i i zuramenti del mondo, che no semo d’accordo; ma cara siora Tonina, bisogna che la me aiuta.

Tonina. In che proposito?

Lissandro. Sta roba che ho lassà qua...

Tonina. Cossa gh’intrio mi? Domandeghela a elo.