Pagina:Italien112.pdf/205

Da Wikisource.

mansueto, e fegi taiá la testa. Alora li prexoné e le guardie comensàm a pianze e a marixí la maire e la figia, persochè za aveam odío como quela avea za demandao la testa de questo scon [disc.] Zoane. E l'oficiario preize la testa, cossì sangonenta, e la portà davanti la fantinna. E quando questi chi maniavam vim questa cossa, fum tuti maraveiaj e cunturbaj, persochè gi parse unna cossa oriber a vej, si che fo guasta la festa. E a lo di de anchor[sic] monte feste e alegrece mondanne tornam a grande tristece. Lo rey fe dá la testa in man a la fantinna, e disse cum grande voxe: “Piia, che mar te ne possa piiá e mar incontrá, e seguramenti de questo te pagerò e bem. E se no fosse per honor de la festa, e te averea bem pagao como se convegniva”. E pu lo so cor dentro martelava e tremava de paora, siche ello no ave in dom questa festa[disc.]. Portà questa pessima fija la testa a la pessima maire. E quando ela vi la testa de san Zoane, se alegrà senza mezura, e preizela in mam e dixea: “Aora no parli tu e no prichi pu contra lo rej de mi? Dime che te n'è intervegnuo de la toa audacia?” E digando queste parole, la testa ge bufà un arein in lo visso che ella incontenente cheite morta. E(s)se cossì fo, fo bem raxum. Or pianze la soa fijora chi tanto avea cantao. Lo remó se levà grande, e la festa se deffè[disc.] tuta. E incontenente mandàm per tuti li megi, per savei se ella fosse morta; pensemo[disc.] che gi sihatàse lo cor de lo corpo per la soperiha e grande alegresa, che ella ave quando a vi quella testa; pensome che de le guardie de la prexon mandassem per li discipoli de san Zoane. E vegnem li disipoli soi e trovàm questo corpo santissimo cossì sensa testa. E lo dolor e lo lamento grandissimo che elli faxeam, e no lo voio scrive, ma chi leze si lo pense.


O

r echa che li disipoli ne portam lo corpo in um manteluzo, che ello s'avea[disc.] levao da dosso, quello santissimo corpo cossì mosao semsa la testa, tuto sangonento, tanto che ello stisava tuto sangue fim in terra. E li disipoli andavam pianzando, cum la testa china in terra, e monto doloroxi. La gente, chi odivam questi pianti, faxeivanse avanti per vej questi desipoli, e monti ne cognoseam Zoane, vegando li pej de lo gameo, de che el'era vestio. E comenzà a esser grande garbugio in tuta la terra. E marexivam Herodes e tuta la soa caza. Li disipoli lo portavam a caza de alcum de ló, unde elli se reduxeam. E mandàm per la terra per de li atri amixi che elli aveam. E zointi questi amixi, faxeam grandissimi pianti cum elli inseme; pensome che elli deliberasem de no soterálo tan fim e fim a tanto che se savesse se se poiva avei la testa. Stavam li disipoli intorno lo corpo, batandose le manj[sic] e lo vizo, e parea che se voresem ama