Pagina:Marston.Ms.56.1-45.djvu/3

Da Wikisource.

morto, ma per penetencia l'anima resusita da morte a vita, cossì como resusita li nostri corpi da morte a vita per vorente' de Dee a lo di de lo zuixo.


Chì se contèm so che lo nostro segnor Dee disse
a Adam per lo peccao che o fe.


A

dam fe um peccao mortá de che o l'inpì tuto lo mondo de queste sete peccai mortar in lo quá fo inbocao tuto lo so linagiao[sic].

Lo primé peccao fo superbia, quando ello vosse esse ingoao[sic] a lo nostro segnor Dee e vosse esse ingoao a tuta l'atra gente, e persò o fo miso pu a basso cha nussum[sic] atro, e de quello peccao dixe lo libero de Saramon che: "O non e davanti da Dee chi exarta lo peccao de superbia".

Lo segondo peccao fo dezobediencia, quando ello passà lo comandamento de lo nostro segnor Dee, e persò o perdè tute le cosse chi g'eram sotemisse, e, como ello ave peccao, incontenente o ge fo dezobediente.

Lo terso pecchao fo avaricia, unde ello dava men che non devea, e per quello peccao e per grande drito perdè tute le cosse le que' ge fon daite. E per questo peccao disse lo pastore[sic] messé san Pero che: "L'avaricia è servitudem de le idore".

Lo quarto peccao fo sacrilegio, e fo quando ello preize la cossa chi g'era staita deveá de lo logo sagrao, e de questo peccao dixe lo profeta: "Chi roberà santitai dè esse cassao de lo pareizo".

Lo quinto peccao fo de la gora, che per lo bochon si passà lo comandamento de lo nostro segnor Dee.

Lo sexem peccao si fo fornichaciom, perssochè l'anima de Adam era iusta a Dee, e ello l'aiustà a lo demonio, unde ello merità peña corporá, persochè ello fe adulterio con um strangié e perdè l'amicicia de la veritae, e de questo peccao dixe lo proffeta Davit: "Ti destruerai tuti quelli chi fam fornichaciom".

Lo setem pechao si fo omicido, unde ello misse a morte lé e tuto lo so linagio, e de questo peccao Moizes proffeta dixe: "Quello chi amaserà sarà morto in anima e in corpo".


Chì se contèm como Adam fo cassao fora de lo
pareizo teresto e como ello ze in Ebrom


Q

uando Adam fo in la valle de Ebrom ello comenssà a vive de lo so afano e ave doi figij1, so fo Abel e Caim, che per caxom de lo sacrifficio de le bestie o cresè invidia de Caim inver Abel, persochè Abel offeriva de le megioi bestie che ello avesse, e Caim, chi lavorava la terra, si offeriva de le pu grame che ello avesse ni conossese, e persochè Dee agoardava a la offerta de Abel e de Caim non, e Caim n'ave invea, per che ello osize Abel so frai, e, dapoi che o l'ave morto, lo nostro segnor Dee disse a Caim: "Caim unde e to frai Abel?". Respoze Caim: "Mi son-e goardiam de me frai?". Alaora lo nostro segnor Dee disse a Caim: "La voxe de lo to frai Abel, soè lo to sangue che ti ai spainto sum la terra, si a criao a mi, ma quando me parà e ge darò vendeta". E per quello dolor de la morte de Abel Adam pianzè cento agni e non se acostà mai a soa mogié, inpersochè messé Ihu. Xe. non vorea che nasse de la marvaxe semenssa de Caim. E quano[sic] Adam ave pianto cento agni, si vegne l'angero e si ge comandà che ello devesse uzá con soa mogié. E lantó ello ave um figio a lo qua o misse nome Seths, e questo Seth si fo in logo de Abel, e de lo linagio de questo Seth si nassè la nostra Madona santa Maria de la quá o nassè lo nostro Segnó messé Ihu. Xe. Quando Sath ave cento agni Adam era za vegio e incresevage la vita, e um jorno, seando stancho per monti erbori

  1. Fino a pag. 38 una j è stata aggiunta in fondo alla parola figi.