Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/104

Da Wikisource.

54
Vœuggio fâ veì a quello figatello
Fra mi e lê ra deferenza grande.
Perchè ro sangue a gora de lavello,
Farò da re ferîe, che tutto o spande;
E ra testa, e ra faccia, e ogni cavello,
Vœuggio ch'o se gh'imbratte in çento bande;
E virò se ro Dio dri Crestien,
Pœu fâ, che non ro mangen ri mæ chen.

55
Comme ro Bœu dra Vacca innamoraoù,
Che giroxia ro rode nœutte e giorno,
O corre pe ro bosco, e pe ro praoù,
Fin intre l'aria, o va a sparâ dro corno,
O bœutta bruzzi, e crii sì da arragiaoù,
Che sente ro villâ da ro contorno:
E pâ ch'o digghe, mi no stimmo un acca,
Che desfio ro Diao pe ra me vacca.

56
Così incaççìo o ciammò ro trombettê,
Dixendo: va a ro campo dri Crestien;
E in âta voxe dî da parte mé,
Che a battaggia ri aspêto là intr'i cen.
Monta a cavallo, e ro sò prexonê
O se ro mette avanti, e lê ghe ven
Camminando derrê, ch'o ve pâ vœuo,
E che ghe sæ Dondê chi o scorre aprœuo.

57
Ro trombettê sœunna ro corno, e un son
N'esce, che da ro Campo ognun l'intende,
E giusto comme o foisse lampo e tron,
Ro cœu de chi ro sente se n'offende.
Ri Prinçipi Crestien, unii se son
Intr'a tendia maggiô dri âtre tende;
Sentan, che ra desfia n'è limitâ,
Gh'è Tancredi, e ri âtri se ghe pâ.

58
Gofredo intanto in giro da sò posto
Vôze ri œuggi, per veì, se moæ se trœuva
Quarche Ofiçiale, che se sæ disposto,
Con ro Sciô Argante mettese a ra prœuva
Ghe manca dri Mêgioî ra sciô de rosto,
De Tancredi non vegne erba, nì nœuva,
E l'è restaoù de Corsega con bando
Rinaldo, chi fe freido Gian-Gerñando.

59
E fœu dri dexe, estræti a ra fortuña,
Se l'han mollâ, con quella Petelêa
D'Armida, quella nœutte senza luña,
Ri Mêgio, e ri ciù forti dra Sembrèa.
Pe ri âtri, chi ra morte ghe mensuña,
Ghe boggie in panza, e corre ra diarrèa.
Che ben poco ghe premman tanti onoî,
Basta sarvâ ra trippa a i fighi scioî.

60
Subito o vidde ben ro Generâ,
Che a sò pelle no vâ una parpaggiœura:
E donde ghe fu dæto d'assetâ,
Stê sciù con testa câda, e sâtò fœura.
No me stimeræ, o disse, uña cassá
De pôta, o de polenta de Triœura,
Se lasciasse da questo senza fiede,
Così avvilî l'onô, dra nostra Fede.