Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/236

Da Wikisource.

54
Pe ro mæsmo cammin torna a vegnî
Ra barchetta, e a ven zù comm'un’oxello:
Ro vento, chi ra vosse favorî,
Tornando, o ghe continua sempre quello.
Rinardo in tanto [s]e sta a divertî
Lasciù dro çè vedendo ro modello;
Aoura o vedde dri scciummi[sic] entrá in mariña
Aoura a dre gren montagne o s'avexiña.

55
Sempre o va demandando novitæ
De guerra, e dri paeixi, onde o passava;
Ma zà quattro bonissime giornæ
Eran, che per mariña o navegava;
E quando ven ra nœutte, in doe paræ
Piggia terren sta barca, chi svœurava.
Ra donna poi ghe dixe: lôdaoù Dio!
In Palestiña seì: tutto è finìo.

56
Poi tutti treì a i sbarca, e sta Fortuña
Comme un'ombra a sparì lì in un momento
In questo, se ne ven Madamma Bruña,
Che l'è ra nœutte, in neigro vestimento;
E intanto lô son lì senza nesciuña
Casa per stâ a coværto, e in tanto stento
Recoverâse: che per dî ro vero
Se trovon ri meschin zero via zero.

57
Doppo d'aveì pensaoù per un gran pezzo
Se resciorven d'andâ ciù drento tæra;
Ed eccate spontá fra quello spesso
Un çerto lumme, chi ghe fa gazæra,
E co i sò vivi lampi spesso spesso
O ghe fa veì ra nœutte assæ ciù ciæra:
Allora questi van contra sta luxe,
Per vedde cose l'è quello, chi luxe.

58
Çærte bell'arme d'ærboro a un gran sccianco
A ro lumme dra luña vin appeize
De gioje tempestæ, ni ciù ni manco
Comme un bello giojello a ra Françeize;
E descrovin da l'un, e l'âtro fianco
Dre bellissime immagine desteize.
E lì comme per guardia un vegio a i pê,
Che appeña visti, o i va a incontrâ deppê.

59
Da Carlo, e Ubaldo o fu ben conosciûo
Ro vêgio amigo, savio, e venerando:
Ghe feççan fin'in terra un gran sarûo,
Lê mæximo lô doî streiti abbraççando,
Pœuscia a Rinardo, che tutto sparûo
Ghe dava mente, o se voltò diggando:
Sciô me patron l'è tanto che t'aspêto,
A segno de piggiâme un mâ de pêto.

60
Per fâte veì se son to amigo vero,
Domanda a i tœu compagni, cos'ho fæto?
Che a insegnâghe ra via, se mi non ero,
Quello to incanto moæ n'era desfæto;
Osciû stamme a sentî con ro pensiero:
Quello che t'ho da dî l'è sccietto affæto;
Ma damme mente e têgni tutto in cœu;
Fin ch'un’âtro te sañe, onde te dœu.