Pagina:Sonetti romaneschi I.djvu/177

Da Wikisource.

Prefazione clxv


pontificato di Leon X, Pasquino fu bensì, per adulare il Papa poeta, vestito da Orfeo; ma sotto quelle spoglie lamentò che gli appiccicassero un numero strabocche- vole di versi^ troppo spesso indegni di lui, e che a Roma facessero fortuna e spadroneggiassero i citaredi e i buf- foni (pag. 4 e 5) :

PasquiUus. Armigerum Xerxi non copia tanta, papyri Quanta mihi: fiam bibliopola statim.

Idem. Me miserum, copista etiam mihi carmina figit, Et tribuit nugas iam mihi quisque suas.

Ad Pasquillum. Deliras, Pasquille, lyrae si carmina iungas: Dives eris. solum si citharoedus eris.

Ad eundem. Cur non te fingi scurram, Pasquille, rogasti, Cum Eomae scurris omnia iam liceant?

Cose anche più forti si fece dire o disse nel 1518, mascherato da Pellegrino (pag. 10 e 11):

Ad Pasquillum. Si tibi presbyteris fortasso piacere voluntas

Evenit, aut magnas quaeris avarus opes, Aut tibi gemmatis ponantur ut aurea vasis

Fercula, tu faoiem nunc moretricis habe.

Ad eundem. Iam multi dicunt quod tu vis os8G Priapus : O quam te fossum soxus uterque dabit !

Più forti ancora, allorché ricominciarono, sotto Ole-' monte VII e Paolo UT, i suoi ti'avestimonti annuali, che, a quanto pare dalla citata lettera del Negro, erano stati proibiti da Adriano VI.