Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/101

Da Wikisource.
Vai alla navigazione Vai alla ricerca

— 90 —

d'l ingvēr, e ang ā m'tù 'l prum dě serengn' ch' gnē souna nei fresca; finalment'r ēle gnù 'l dè, e da dumang adora elle piè ia 'l conte, in compagnìa de duttg' i nobili cavalieri d' sua vijinanza, d' troucc' servidūs, vignung a ciaval, cung atri ciavai da soma o musc', spo ciangs da ciaccea. I cŏr dò l' uso, ingherdenī pur 'l bosc, ch' el ē 'ng gusto, el ē ci gnu coppè jou na grang quantitè d' purceì salvari e d' cerf. Incie 'l grof s' ē imbattù teng animal, che sceampā: e el 'l parseghita a ciaval pur creppes, rōs e brusces cina alla grotta d' Genofefa, illò s' è r'tràt l' animal te sua tana; e el ē meffo der la cerfa ch' ā nudrì cung so latt la uma Genofefa e 'l fì tangn' d' angn'. 'L conte è gnu jou dal ciaval, ch' el ā tacchè pro 'ng pecc', i è jù dō al fostù d'la cerfa soulla nei fresca, e ' l fostù l' ā m'nè pro la caverna; illò i dàle ite na udlada, e s' è spordù a udei teng pizz na figura umana stlarida, ch' somiā 'ng mort: ella ē sua fomena appena levada dalla grang marattìa, tang debla e miſerabile, da n' la pudei plou tignì fora te chella boscaia, pur chesc' s' aspettāla teng curt la mort.

"Este tou creatura umana? (scraia ite 'l conte) vì fora t' l luminŭs;" e Genofefa fatta ite t' sua pell' d' bīscea, les sceables curides dai ciaveis lunc' blancojings, i bracc' ei i pisc' desnūs, tromorā da freit, smŏrta sceoucche 'ng signāl.