Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/135

Da Wikisource.
Vai alla navigazione Vai alla ricerca

— 124 —

alles ries passiungs, ch' i soffieia la usc' d' la coscienza. El sintirà 'ng plajei falz, miſerabile, trappulung, e dō i vegnel 'l pentiment e la m'ſeria, el pesta soung flŭs, mo spo plunf'l t' l frignung soutt alles m'demmes flŭs ascognù. Guai a chicche va do i plajeis proibīs! El mina d' r'vè pro na ceŏscea d' rouſes, e couie 'ng ceuff, intang mett'l la mang souna bisca da tosser, ch' soffla, s' ingroppa in mille rōdes, l' astrenc' e 'l scherza zenza dè dŏ, cina ch' ella nel l' à fatt intōcc'."

S' mīa, ch' ang l' ā assigurè plou ŏtes, damanāle impò gonŏt indò. "Elle dunque vei, ch' la contessa è gnuda ceaffada, e so fì? èle vei, o ai iou sommiè? No, no, el nen è 'ng semme, ella è in veritè tale, e i sung sigù, purcicch' ais da savei, ch' Iddì è terribile in fa vendetta, El i à fatt ledi da chesta p'rjung, pur m' caccè ite mè. Sé, a chilò, ullacch' i sung sdraiè, soung chesc' salajei, ch' i batte cui pungn's, ē zaccang Genofefa sentada; ſengn' m'n' anadai, ch' Iddì è giust."

Datrattg' scraiāle indō: "Gneiſe dunque a m' dō, sillagrizidì? mè m' neiſe alla mort? attira vegni, (e levā sou); i à sacrifichè na uma innozente, e 'ng pure bambing, i m' la meritada, ch' el m' vegne taiè ia 'l ciè; iou à macciè la terra d' sanc zenza maccia, e ciarei a mies mangs sura ia e sott ite dutt in sanc, e 'l ru d' miis legrimes nen è bastang d' les lavè nettes. El è ora ch' 'l mi d'gorre soung