Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/26

Da Wikisource.
Vai alla navigazione Vai alla ricerca

-15-

'l cour, fora soutt alla dlaccea d’angoscies da mort, e mè fasceis amabiles pur fing les legrimes. — Chi nè la capesc’chilò, che la s.Religiung e devota oraziung è l’unico, che consola t’les maiùs tribulaziungs?

Illaota slizzinā t'l pingfir de Genofefa les parores d’l Vesco Venerabile: „Chesta è adunque la fortuna, che m’ ais pofetizè, chesc’ carzer m’aspettā dunque dō ’l portung fornì in flus. Pouimpò, dea ch’l Signur l’ha lasceada suzzede, ch’i sii serrada ìa, mess’ estr ’chesc’ mia fortuna, purcicche a proporziung d’l amur, ch’El nes porta menel les desgrazies, che è favori mal conesceūs. In veritè, sott a affliziungs granes e psoccies s’ascognel grang grazies e fortunes, sceoucche sua provvidenza ha stlutt soutt na scuscea antia troucc’ frutti de saŭ bona ducea. A pora nia toli sou chestes penes da sua mang paterna e i nè gnarà cung lamentanzes cuntra chel, che mè perseghita. Chilò pronta, o Signur, trattemme in ci maniera ch’oreis, madèr nè mè tollede osta grazia; cuntra osta orentè degungn’ nè mè pō fa patì.“ Da chesc’ veigung, che bones animes tira fora dla s. Religiung maiùs consolaziungs che nè sii les plou grang tribulaziungs.

Dō chelles parores sè sintìla l’anima dutt confortada, e el parò che na usc’ intērna i discess’: „Bung caraggio, Genofefa, maiùs crusc’ tè poste aspettè ciamò, mo 'l Signur tè libe–