Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/47

Da Wikisource.

— 36 —

dobliè jou les grang rames ceattadudes, che pingolà dan la porta d' l and'r, pur l' assigurè ciamò plou dal vent. Soutt a 'ng ceadōrt'l d' pecceŏ alla ceaffè na rŏuta der bell inzinzorada da barbuzza blancia ghēla e foscea, ella la rump in dui tōc' desvalīs e i lieia cuna rama teindra adum in forma d' crusc', e l' à fermada t' l miù post d' la grotta; spo stancia s' ella punuda soul lett de must'l ia pur terra. Les rames d' p'cceò curì la porta desco na cutra verda, lasceā ma passè ite 'ng pu de luminùs, e 'l flě d' la cerfa scealdā ite chell' abitaziung salvara a bastanza. Sengn' ch' ella ē punuda, sè sintīla bengn' e rinforzada ploucche mai: ella ringrazia a Iddì, ch' El l' à d' liberada fora d' la p'rjung sgricceoroſa, e i à conzedù 'ng post sigù cuntra l' aspettaziung d' Golo. Ella pengsa ben, ch' el i resterà ci illò troupp da patì, mo ŏta cuntra la crusc' àla scomencè a priè in chesta maniera:

"Mi divin Redentore, ch' ais spirè ost' anima pur mè soulla crusc', chesc' sengn' d' la crusc' mè sii dagnora dang i oudli, pur m' recordè osc' amur. Cung Os oi scomencè a vire solitaria da romitessa te chesta selva, i fastidi, che mè drucca, sarà mia crusc', e dō osc' esempio la oi portè cung rassegnaziung, e prie d' conting sceoucche Os: — Sii fatta osta orentè, e no la mia. Purcicche 'l patì arà zaccang na fing, e el gnerà ci pur mè 'l temp, ullacch' i po