Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/49

Da Wikisource.
Vai alla navigazione Vai alla ricerca

— 38 —

che po vire in compagnìa, in conversaziung, e comunichè ad atri suus crusc' e ligrezzes! cutang mattg', chicche nè sa apprijè 'ng te bengn', e i aggraveia ciamò la vita ai atri." Spo s' fajōla indō ardiment: "Pur at'r, o mi Dì, 'l pudei s' trattignì cung Os, e sigù felizitè infinitamentr majù, che la conversaziung colli uomini: e incie cang che sung da lunc' da d' ei, nes resteiſe Os d' lungia ci teng bosc solitario, o tra les scuritès spaventoſes d' la noutt. E in d' te momentg' ci fortuna pudei baié cung Os vera ed unica consolaziung d' nost' anima!" E d' fatt, ch' ella s' ā tratt pro n' auſenza, o necessitè, d' s' trattegnì continuament'r con Dio, e in chisc' rajonamentg' de devoziung i passā les ores snell sceoucche momentg!

Pur nen avei da fà at'r ch' abinè fruttg' selvari, e chirì raìsc', i toccāle gonot a stè sentada ores dang la grotta, e illò dijōla tra d' sè: O! s' i ess' na ŏdla cunung pude fi, cutang dalla urella curta ch' el m' passass' les ores a laurè val guant pur mi fì e pur mē. Jent s' baudiea datrei, ch' ei mess' laurè, mo zenza laùr èlle 'ng vire da ingcresce e p'ſōc, chè a respett all' ōzio è vigne grang fadìa 'ng benefizio." — 'L laur cung deligenza nen è ma na fortezza cuntra les tentaziungs e ries inclinaziungs, mo el è ci sān pur 'l corp, e mantegn' l' spirito allegro. —