Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/93

Da Wikisource.
Vai alla navigazione Vai alla ricerca

— 82 —

ora e temp al ciastell e gnē cuna resposta suffiziente.

D' mezz ch' ē chesc', sè dē 'l conte vigne dè plou alla mancogna, cang pungsāle all' innozenza d' sua fomena, spo tignīle indō pur impossible, che Golo, ch' ā aibù tangn' d' benefizi da d' el, fossa ste capaze d'l' ingianè in na maniera tang crudia; ingsceou ē so cour continuament'r tormentè dal dubbio e dall' inzertezza tiranna. El n' i passā ia ora dal dè, ch' el nè m'nass' Guelfo a udei se 'l currier gnē, no ora d' noutt, ch' el pudess' stlu l' oud'l. Finalment'r èle r'vè la r'sposta, colla novitè, che Genofefa e so fì è gnūs accoppà in nascundung t' bosc dō l' ordine d'l conte. Chesc' ē ste sceoucch' ang i ess' portè sua propria condanna; el stē illò t'la scuritè d' sūs crusc' zenza partì parora, intang che 'l veccio e brao Guelfo lagrimā, e duttg' i cavalieri d'l Grof abinà soung usc' d' so zelt maledī Golo, e jorā d' fa vendetta.

Sigfrid ē ste 'ng bung pezz amarè pur sua firida: tang ploucche 'l scommoviment e i rimorsi intardivā la sanitè; mo appena varì àle damanè e ceaffè urlaub dal rè, purcicche i Mori ē affatto desterminà, e nè, fajō plou pora. Cung pressa àle dunque arbandonè l' armada, e s' à m'tù in strada d'buriada cung so fedel Guelfo ei braui soldàs verso sua cara patria.