Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo III, Classici italiani, 1823, III.djvu/613

Da Wikisource.

55a unno nella sua Cronaca pubblicata dal medesimo Muratori (ib. vol. 9, p. 587") parla e fa grandi elogi del nostro Gherardo, ne esprime la patria e l’età, ne accenna gli studj e i libri scritti, e ne fissa la morte, Rechiam per disteso un tal passo, giacchè questi è il solo tra gli antichi scrittori che ci abbia data di lui esatta notizia. Gerardus lombardus (Antiq. itat. A3, p. 937), natione cremonensis, magnus linguae translator arabicae imperante Friderico, anno scilicet Dòmini mclxxx ni qui fuit imperii ejusdem Friderici XXXIV, vita defungitur, septuaginta tres annos natus habens. Hic tam in dialectica quam geometria, et tam in philosophia quam in physica, et nonnullis aliis scientiis multa transtulit Qui licet famae gloriam spreverit, favorabiles laudes et novas saeculi pompas fugerit, nomenque suum nubes et inania captando noluerit dilatari, fructus tamen operum ejus per secula redolens probitatem ipsius enunciat atque declarat. Is etiam, quum bonis floreret temporalibus, bonorum tamen affluentia vel absentia ejus animum nec esc tuli t, nec depressit; sed viriliter duplicem occursum fortunae patiens, semper in eodem statu constantiae permanebat. Carnis desideriis inimicando solis spiritualibus adhaerebat. Cunctis etiam praesentibus atque futuris prodesse laborabat, non immemor ipsius Ptolemaei: cum fini appropinquas, bonum cum augmento operare. Et quum ab ipsis infantiae cunabulis in gremiis philosophiae educatus esset, et ad cujuslibet artis notitiam secundum Latinorum Studium pervenisset, amore tamen Almagesti, quem apud Latino s minime reperiit, Toletam perrexit, ubi