Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 4, Classici italiani, 1824, XIII.djvu/59

Da Wikisource.

TERZO 3021 uiostra che il Zanchi era degno di più felice destino: Basilii Zanchii, scriv egli a Lorenzo Gambara (l. 4 ep. 28), Poetae summi, Hominisque non vulgariter eruditi miserabilis et indignissimus interitus hilaritatem mihi prorsus omnem cripuit. Quem enim donare summis praemiis ob excellentem virtutem, decorare honoribus ob singularem integritatem atque innocentiam aequum fuit, eum tam ignominiose vexatum, tam acerbe, tam crudeliter extinctum, quis non ferat iniquissime? Equidem, ut audivi, etiam dolore tuo vehementer doleo; nam et vixistis una semper conjunctissime alter alteri egregie charus, et fuit uterque vestrum ad poeticam facultatem natura propensus, ac mire factus, ut cum nemo tam bonus poeta sit, quin vobis primas in componendis versibus partes tribuat, quam confessionem etiam ab invitis exprimit Poematum comparatio, uter tamen utri praestet, nondum satis judicare quisquam possit. Il sig. abate Serassi non ci dà su un tal punto più distinte notizie, e si riserba ad esaminarlo nell opera degli Scrittori bergamaschi, ch' egli ci fa sperare, e che io desidero vivamente che ad onore della comun nostra patria egli dia in luce. Io avvertirò frattanto che le soprarrecate oscure espressioni vengano rischiarate da una lettera di Latino Latini, scritta a' 7 di gennaio del 1559, e recata dal P. Lagomarsini (in Not. ad Ep. Pogiani, t. 1, ep. 15); Zane hi us noster in apostatatarum tempestate gravi carceris dolore confectus jampridem obiit Convien qui ricordare ciò che abbiamo accennato parlando di Ottavio Pantagato, cioè che il severo pontefice