Pagina:Varon milanes.djvu/77

Da Wikisource.

79

veurenn dì maa, tant de quij che ’l merten, comè de quij che nol merten, ma mì m’en rid de sti savij Sibil, che stan sul tassà tugg, e peu se ghe quaigherun che veubbia dì quai cosa, che metten sgiò la capa che farem sott quatter bot, e zola lì con quij bolgiet, e chi po pù manch, se caga inti colz, e ni joo pagura mi da fa da i poresin de Madona Bona, e parli de la parnonzia del parlà Milanes ch’a l’è el pù bel che sia al Mond: e si avess temp e vel farev vedè, salv la lengua Fiorentenna, ch’a l’è nassuu dala nosta, ma che lor ai l’ha lecà inscì on pochin com’es fa ona sposa; del rest vedì ch’a l’è tutt euna, dinfeura quij poch bazegh ch’ai ghan pogiaa de dree par slongà la cova ai parol, e quai cos olter mudà, no ghe deferenzia nagot. Se vedì l’a, b, al se parnonzia squas tutt a ona feusgia, e quant parol ai an, ch’in nost: nun disem preupij, e lor propi: nun disem orb, lor sebben disen ciech, ai an parsciò par pù bella parola orb; ma ch’ai ghe veuren l’o de dree, e i Senes no n’ai lecà via fadiga, intrega, intreghiscia. Sì se voress andà dree, no fenirev doman; ma quel veur peu dì nient, parchè trà nun, e lor no ghe nagot da dì. Un cazu la sarav bella, se sem tug vegnu da vun, quand quel Zan antigament vegnè abità in Talia, ch’al se fermè preuma in Toscana, i seu red se slarghen sin ai montagn, che spartissen la Talia da i Todisch, e dai Franzes, dond’e sem peu tugg dessenduu da lù, e nò comè dis i jolter, dai Franzes, dai Todisch, o dai Latin: al besognarav donc anc