Pinochio par anpezan/Capitolo 10

Da Wikisource.
../Capitolo 9

../Capitolo 11 IncludiIntestazione 17 settembre 2014 75% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 10
Capitolo 9 Capitolo 11


Capitolo 10

I buratis i ciata sò fardel Pinochio e i fesc gran bon azeto; sul pi bel vien fora Magnafó, el sò paron, e Pinochio el ris-cia dassen de ‘sì a fenì malamente

Canche Pinochio l é ruà inze inze l teatro dei buratis, l é suzedù un fato che l à sciosciodà fora dute.

Besen saé che l sipario l ea stà tirà su e l teatro l ea beleche scomenzà.

Sun scena se vedea Arlechino e Pulcinela che i se zufaa e, cemodo che i sore fei, i manazaa de se dà un grun de slepazoi e de mazocades.

Ra ‘sente, che ra vardaa atenta, ra se ra fejea deboto sote dal ride a scotà el bateboi intrà chi doi buratis, che i sin dijea da pè a caal e i sin fejea de ogni sorte, come che i fosse stade doa besties che rajona o doi ome de chesto mondo.

Cenoné, Arlechino el lascia de fei ra sò parte, el se volta in ‘sò ves ra ‘sente che varda, el segna col diedo no sei ci ‘sò in fon del teatro e col sò estro el craionea:
- Corpo del saleo moro! No sei se stravedo! Epura, chel là ‘sò l é Pinochio!…
- Aì, aì, l é el! –craia anche Pulcinela.
- L é propio el – craia ra sciora Rosana, che r à betù fora ra testa ‘sò dal pè de ra scena.
- L é Pinochio! L é propio Pinochio! - craia i buratis dute aduna e i souta fora da inpó ra scenes. – L é Pinochio! L é nosc fardel! Viva Pinochio! …
- Pinochio, ‘son cassù da mi, - el i craia Arlechino, - vien a inbrazorà i tò fardiei de len!

A se sentì dì sto tanto, Pinochio el vien su alolo de corèn, da r ultima careghes con doi soute l é su da ra primes, e pò con un outro souto da ra primes el i rua sun testa al diretor de ra musica e da là el souta sul palco.

No se pó gnanche dì cuanto che i buratis de chera conpagnia straerta i s à inbrazorà, i s à tirà zignote, i s à dà pezigoi, i à ‘surà a Pinochio de esse fardiei e amighe …

Chel che suzedea el fejea deboto vienì un gropo, nuia da dì, ma ra ‘sente scentada ‘sò, a vede l teatro che no ‘sia inaante, r à pardù ra passienza e ra s à betù a craionà:
- Voron vede l teatro, voron el teatro!

Duto fiado strazà, parceche i buratis, inveze de seguità a dì su ra sò parte, i à scomenzà a fei senpre pi sussuro, i s à betù Pinochio sun spala e i se l à menà a spasso par duto l teatro.

In chera l é vienù fora el paron dei buratis, un omazon coscì burto che l fejea festide solo a l vardà.

L aea na barbata negra come l inciostro, coscì longa che dal menton ra ruaa fin ‘sobas: canche el caminaa, l i zapaa finamai sora coi pès! L aea na bocia come un landro, i sò oce rosc someaa doi farai co ra lun senpre inpizada, e inze man l aea na scuriada de bisces e codes de volpe duta intorcolades.

Canche i à vedù ruà el paron, i buratis i é restade dute zenza fiado e i no n à pi daerto bocia. S arae podù sentì finamai na moscia che oujoraa. Chi por buratis, mas-ce e femenes, i tremarlaa dute come foies.

- Parcé sosto vienù ca, a bete sote sora l mè teatro? – l i à damandà el paron dei buratis a Pinochio, co na osc da babao duto sfardì.
- Cardeme, scior paron, che no n é propio duto colpa mea!…
- Zito! Stassera fejon i conte.

Coscì, na ota fenì el teatro, el paron l é ‘sù inze cojina, agnoche par zena l aea betù un asco intiero a coe pian pian sora l fo. ‘Sà che i manciaa ra legnes par fenì de l coe, l à ciamà là Arlechino e Pulcinela e l i à dito:
- Portame ca el buratin che ciataré picà su par un ciodo. Me par che l é fato de len bel suto, e son seguro che a l bicià inze fo el me diarà a fenì de coe polito el mè rosto.
Dinprin Arlechino e Pulcinela i indujiaa, ma dapò de un ociada del paron, i à obedì: e i é tornade poco dapò inze cojina con chel por Pinochio sun brazo, che l se svincaa come un bijato fora de r aga e l ziaa cain: - Pare mè, diame! No voi morì, no voi morì!…