Pinochio par anpezan/Capitolo 13

Da Wikisource.
../Capitolo 12

../Capitolo 14 IncludiIntestazione 10 settembre 2014 25% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 13
Capitolo 12 Capitolo 14


Capitolo 13

R ostaria del “Ganbar ros”

Camina, camina, camina, sul sol fiorì i é ruade strache morte a r Ostaria del Ganbar ros.

- Fermosse ca, r à dito ra Volpe - iusto par se magnà un bocon e se poussà calche ora. Da mesanote moaron danoo, par esse là dal Cianpo dei Miracui alolo bonora.

A r ostaria i s à scentà sun toura, ma negun de lore aea chera de magnà.

Chel por Jato l ea duto sotessora, e l no n à podù magnà outro che trentazinche pescete con sugo de pomidoro e cuatro piate de tripes: e ‘sà che ra tripes es i saea massa poco conzades, l à damandà tré otes che i betesse sora vonto e formei gratà!

Ra Volpe r arae pelucà vorentiera algo anche era; ma l dotor i aea dito de i tende a chel che ra magnaa, e coscì r à abù da se contentà de un bon lioro dolze, con ‘sò par pede algo de lesier, polastre biei grasc e jalete apena cresciude. Dapò del lioro, ra s à fato portà - iusto par zercà - na guantiera de pita bianches, cuaies, conie, ranes, zeramandoles e ua spina, e pò ra no n à vorù tuoi outro. I fejea coscì grizo el damagnà, ra dijea, che ra no n arae podù se bete inze bocia pi nuia.

Ci che l à magnà de manco de dute l é stà Pinochio. L à damandà un spigo de cucia e un bocon de pan, ma l à lascià duto inze l piato. Chel por pizo el pensaa solo al Cianpo dei Miracui, e l s aea beleche magonà de monedes de oro.

Canche i à fenì de zenà, ra Volpe ra i à dito al osto:


Capitolo 13 R ostaria del “Ganbar ros”

Camina, camina, camina, sul sol fiorì i é ruade strache morte a r Ostaria del Ganbar ros.

- Fermosse ca, r à dito ra Volpe - iusto par se magnà un bocon e se poussà calche ora. Da mesanote moaron danoo, par esse là dal Cianpo dei Miracui alolo bonora.

A r ostaria i s à scentà sun toura, ma negun de lore aea chera de magnà. Chel por

Jato l ea duto sotessora, e l no n à podù magnà outro che

trentazinche pescete con sugo de pomidoro e cuatro piate de tripes: e ‘sà che ra tripes es i saea massa poco conzades, l à damandà tré otes che i betesse sora vonto e formei gratà!

Ra Volpe r arae pelucà vorentiera algo anche era; ma l dotor i aea dito de i tende a chel che ra magnaa, e coscì r à abù da se contentà de un bon lioro dolze, con ‘sò par pede algo de lesier, polastre biei grasc e jalete apena cresciude. Dapò del lioro, ra s à fato portà - iusto par zercà - na guantiera de pita bianches, cuaies, conie, ranes, zeramandoles e ua spina, e pò ra no n à vorù tuoi outro. I fejea coscì grizo el damagnà, ra dijea, che ra no n arae podù se bete inze bocia pi nuia.

Ci che l à magnà de manco de dute l é stà Pinochio. L à damandà un spigo de cucia e un bocon de pan, ma l à lascià duto inze l piato. Chel por pizo el pensaa solo al Cianpo dei Miracui, e l s aea beleche magonà de monedes de oro.

Canche i à fenì de zenà, ra Volpe ra i à dito al osto: - Dajeme doa bela cameres, una par el scior Pinochio e una par me e l mè amigo. Ignante de moe, vorasson se conzà ‘sò nafré, ma C 39 recordave che voron esse descedade da mesanote, parceche on da seguità el nosc viaso.

- Aì, sciore – l i à respondù l osto, e l i à tirà un zignoto a ra Volpe e al Jato, par dì: “R ei snasada, son intendude!…” Pinochio l aea chel tanto betù ‘sò ra testa, che l s à indromenzà e l à scomenzà a s insonià. I parea de esse inze meso un cianpo, e sto cianpo l ea pien de piche ciariade de bares, e ste bares i ea ciariade de monedes de oro, che l vento el fejea sonarlà zin, zin, zin: someaa che es dijesse “ci che me vo, el viene a me tuoi”.

Canche Pinochio l é stà sul pi bel, l à slongà fora na man par tuoi ‘sò na brancia de monedes e se ra bete inze scarsela, ma l é stà descedà duto inze un colpo da tré pugnaze, petade su par ra porta de camera.

L ea l osto, che l vienia a i dì che l ea sonà mesanote.
- E i mè amighe, s ai beleche paricià? – el i à damandà el buratin.
- Outro ca se paricià. I é ormai moeste, ‘sà un pei de ores.
- Parcé po arai abù sta gran prescia?
- Parceche el Jato l é vienù a saé che l sò jatorin pi gran, che l à ra buganzes inze i pès, l ea deboto fora in son.
- E ra zena r ai pagada?
- Ce dijeo po? Chera là l é ‘sente massa piena de creanza, par ve ofende a chera moda.
- Pecà! Arae abù tanto acaro se i me ofendea a sta moda! – l à dito Pinochio, fin che el se rusciaa ra testa. E l à damandà:
- E agnó ai dito che i me speta, i mè amighe?
- Là dal cianpo, doman bonora co lea el soroio.
Pinochio l à pagà co na moneda ra sò zena e chera de chi barabes, e l sin é ‘sù.

Se pó dì che l see moesc a mariaorba, parceche fora de r ostaria l ea scuro, ma coscì scuro che no se vedea da ca fin là. Fora par ra canpagna no se moea gnanche na foia. L ea solo alcuante ouziei che i oujoraa da na cejura a cher outra, i scaazaa el stradon e i ‘sia a petà inze inze l nas de Pinochio, che l é soutà su da ra paura e l à craià: - Ci elo là? – e l rebonbo da un col a chel outro el mandaa intorno ra osc - Ci elo là? … elo là? … là?

Fin che el caminaa, Pinochio l à vedù su par un brascion na bisia che lujia, ma co na lun coscì fiaca, che someaa un lumin inze un pegnato de viere.
- Ci sosto? – l i à damandà Pinochio.
- Son r onbria del Soutaruco-che-parla – ra i à respondù ra bisia, co na ojeta coscì bassa che someaa che ra ruasse da chel outro mondo. - Ce vosto? – l à dito el buratin.
- Voi te consilià. Torna indrio, e porta chera cuatro monedes che t as ancora inze scarsela, a chel por ta pare, che l vaia e l se despera parceche el no te vede pi.
- Doman mè pare el deentarà un gran scior, parceche sta cuatro monedes es deentarà doimile.
- No te fida, pizo, de ci che t inpromete de te fei deentà scior da un dì al outro. Par solito, o i é mate o i é linjeres! Credeme a mi, torna a ciasa.
- E inveze ió voi ‘sì inaante.
- L é tarde!…
- Voi ‘sì inaante.
- L é scuro patoco…
- Voi ‘sì inaante.
- Ra strada r é trista.
- Voi ‘sì inaante.
- Recordete che i pize che vo fei chel che i vo e cemodo che i vo, na ota o r outra i se ciamarà grame.
- L é senpre ra solita laira. Tote, Soutaruco.
- Tote, Pinochio, e che l Signor el te varde da ra smaia e dai sassis da strada.
Canche l à dito sta ultima paroles, el Soutaruco-che-parla el s à studà duto inze un colpo, come un lumin canche s i sofia sora, e inze strada l é vienù pi scuro de ignante.