Pinochio par anpezan/Capitolo 17

Da Wikisource.
../Capitolo 16

../Capitolo 18 IncludiIntestazione 15 settembre 2014 75% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 17
Capitolo 16 Capitolo 18

Capitolo 17

Pinochio el magna zucar ma l no vo insaé de se purgà fora: canche l vede i becamorte che i vien a l menà via, alora el se purga fora, e pò l disc na gran boujia e par castigo i cresce el nas

Apena che i zerujeghe i é vienude fora da ra camera, ra Fatazina r é ‘suda là da Pinochio, ra i à tocià l vis e ra s à inacorto che l aea na fiora da caal.

Alora r à delegà nafré de polar bianco inze meso un goto de aga, ra i l à dà al buratin e ra i à dito:
- Beete sta medejina, e ca de poco te vienaras de meo.

Pinochio l à vardà l goto, l à storto ra bocia e l à damandà co na osc ziela:
- Era dolze o amara?
- R é amara, ma ra te fesc ben.
- Se r é amara, no voi insaé.
- Credeme a mi, beetera.
- A mi l amaro el me fesc grizo.
- Beetera, e canche te r as beuda, te dago na peta par bete dolze.
- Agnó era ra peta?
- Vera ca – r à dito ra fatazina, e r à tirà fora na peta de zucar da na zucariera de oro.
- Voi ra peta alolo, e dapò beo chera medejinata amara …
- Me l inprometesto?
- Aì …

Ra Fatazina ra i à dà ra peta, Pinochio el r à tazada e jotida ‘sò inze un vede e no ede, el s à spazà via i ouriei e pò l à dito:
- Sarae bel che anche l zucar fosse na medejina! … Alora me purgarae fora dute i dis.
- Ades fesc chel che te m as inprometù e bee sta medejina, che te vienaras alolo de meo.

Pinochio l à tolesc malvorentiera el goto inze man e l i à cazà inze ra ponta del nas: el se l à betù pede ra bocia, l à betù inze danoo ra ponta del nas e l à dito:
- R é massa amara! R é massa catia! No ra pos propio bee.
- Cemodo festo a l dì, se no te r as gnanche zercada?
- Me par de vede! R ei snasada. Voi un outra peta … e dapò me beo ra medejina!…

Alora ra Fatazina, che r aea duta ra passienza de na bona mare, ra i à betù inze bocia un outra peta de zucar e ra i à slongà danoo el goto.
- Coscì no ra pos bee! – l à dito chel sgninfo.
- Cioide?
- Parceche el coscin sora i pès el m intriga.

Ra Fatazina ra i à tirà via el coscin.
- Gnanche coscì no ra pos bee…
- Ce elo danoo che t intriga?
- Ra porta de camera, r é mesa daerta.

Ra Fatazina r é ‘suda a sarà ra porta.
- Oh bela – l à craià Pinochio, e l s à betù a sgnoufà – sta medejina catia no ra voi bee, no, no e no!…
- Pizo mè, te te ciamaras gramo…
- No m inporta nuia…
- Te sos tanto marà…
- No m inporta propio nuia…
- Ca de poco, ra fiora ra te menarà al outro mondo…
- No m inporta propio nuia…
- No n asto paura de tin ‘sì?
- Mai paura!… Meo morì che bee chera porcaria.

In chera, s à spalancà ra porta de ra camera e l é ruà inze cuatro conie negre come l inciostro, con na cassa sun schena.
- Ce voreo da mi? - l à craià duto spasemà Pinochio, che l s aea scentà sul lieto.
- Son vienude a te tuoi – l i à dito el conio pi gran.
- A me tuoi?… Ma no son ancora morto!…
- Ancora no: ma t as poco pi da vive, parceche no te vos bee ra medejina che ra te fesc ‘sì ‘sò ra fiora!…
- Fatazina mea, Fatazina bona – l à scomenzà a sgnoufà el buratin – dajeme alolo chel goto. Sentreave, ve preo, che no voi morì, no… no voi propio morì.
L à tolesc el goto con duta doa ra mas e l à beù ra medejina inze un fiado.
- Passienza – i à dito i conie – sto colpo on fato l viaso par deban. I s à betù danoo ra cassa sun schena e i sin é ‘sude, no zenza aé rugnà e dito un grun de inproperies ‘sò par sora Pinochio.

Poche menute dapò, Pinochio l é soutà ‘sò del lieto, duto de meo, parceche l é da saé che i buratis de len i à l vantaso de se marà rara otes e de vienì alolo de meo.

Canche ra Fatazina r à vedù che Pinochio l corea e l soutarlaa par camera, contento e sbalzin come un jaleto, ra i à dito:
- Alora ra mè medejina ra t à fato inpò ben!
- Outro ca ben! Son danoo vivo!
- E alora, parcé t asto fato tanto preà par ra bee?
- Parceche nosoutre pize son dute conpagne. On pi festide de ra medejines ca de ra maraties.
- Vargogna! I pize come te i arae da saé che, a tuoi par tenpo na bona medejina, se pó schià burta magagnes, e fosc anche ra morte…

- Oh, ma st outra ota no me fejarei tanto preà! Me pensarei de chi conie negre co ra cassa sun schena… tolarei alolo el goto inze man, e ‘sò!…
- Ades, vien nafré ca pede me e conteme cemodo che r é stada che te t as ciatà inze ra sgrinfes de chi sassis.
- R é ‘suda coscì. Magnafó paron dei buratis el m aea dà alcuanta monedes de oro e l m aea dito “Tiò, porteres a ta pare!” ió inveze ei ciatà par strada na Volpe e un Jato doi galantome che i m à dito
“Vosto che sta monedes es deente mile e doimile? Vien con nosoutre che te menon inze l Cianpo dei Miracui.” E ió ei dito “’Son!” e lore i à dito “Fermosse ca da r Ostaria del Ganbar Ros e dapò mesanote moon danoo.” E canche m ei descedà, i no n ea pi parceche i ea moeste alora ei scomenzà a caminà di note l ea scuro patoco e par strada ei ciatà doi sassis scondude inze doi sache de carbon che i m à dito “Tira fora i sode” e ió i ei respondù “No in ei” parceche m aee scondù ra monedes sote ra lenga e un dei doi l à proà a me cazà ra mas inze bocia e ió i ei tazà na man e i r ei destacada e pò r ei sbutada fora ma inveze de na man ei sbutà fora na zata de jato e i sassis i me corea drio e ió scanpae fin che i m à ciapà e i m à picà su par un brascion de chesto bosco e i à dito “Tornon doman canche te saras morto e t aras ra bocia daerta e coscì te portaron via ra monedes de oro che te t as scondù sote ra lenga.”

- E ades ra monedes agnó s asto betudes? – ra i à damandà ra Fatazina.
- Es ei pardudes! – l i à respondù Pinochio, ma l ea na boujia, parceche inveze el s aea inze scarsela.

Canche l à dito ra boujia, el sò nas, che l ea ormai longo, l é cresciù alolo de doi diede.
- Agnó s asto pardudes?
- Inze l bosco ca daejin.

Co sta seconda boujia el nas l à seguità a se slongà. - Se te s as pardudes ca inze l bosco – r à dito ra Fatazina – ‘son a vede agnoche ‘s é, e res ciaton de seguro: parceche duto chel che se perde inze sto bosco, se l ciata senpre.
- Ah! ades me sovien – l i à respondù el buratin, e coscì el s à pandù
– ra monedes no s ei pardudes, ma zenza m inacorse es ei jotides ‘sò canche beee ra vostra medejina.
Co sta terza boujia, el nas de Pinochio el s à tanto slongà che chel por pizo el no n à pi podù se voltà aneó. Se l se voltaa da una el petaa el nas inze l lieto e su par ra lastres de ra funestra, se l se voltaa da r outra el lo petaa su par el muro o inze par ra porta de camera, se l tiraa su nafré ra testa el ris-ciaa de i lo parà inze un ocio a ra Fatazina.

Era ra l vardaa e ra riduzaa.
- Parcé rideo? – l i à damandà el buratin, duto frastornà e sustà a vede chel nas che l se slongaa manman.
- Rido par ra boujia che t as dito.
- Cemodo fejeo a saé che ei dito na boujia?
- Ra boujies, pizo, se l conosce alolo, parceche in è de doa sortes: l é cheres co ra janba curtes, e cheres col nas longo: ra toa l é una de cheres col nas longo.

Pinochio el no saea pi agnó se sconde da ra vargogna; l à proà a scanpà fora de camera, ma l no n é stà bon. El sò nas l ea deentà coscì longo che l no passaa gnanche pi fora par porta.