Pinochio par anpezan/Capitolo 18

Da Wikisource.
../Capitolo 17

../Capitolo 19 IncludiIntestazione 15 settembre 2014 75% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 18
Capitolo 17 Capitolo 19


Capitolo 18

Pinochio el ciata danoo ra Volpe e l Jato e l và con lore a semenà ra cuatro monedes inze l Cianpo dei Miracui

Cemodo che podé ve pensà, ra Fatazina r à lascià che l buratin el bregarasse e l sgnoufasse par na bona mesa ora, par via del nas che l no passaa pi fora par porta; e ra l à fato par el costumà, parceche el se tolesse via l vizio de dì senpre boujies, el pi burto che pode aé un pizo.

Ma canche ra l à vedù coscì frastornà e coi oce fora de ra testa, el i à fato pecà, r à petà ra mas e r à fato vienì inze par funestra un mier de Becales biei grei, che i s à poià dute su par el nas de Pinochio e i à scomenzà a becolà de sora e de sote, da una e da r outra, fin che inze poche menute ra sò parochia r é tornada granda come l nas de un pizo.
- Ce una bona che sé, Fatazina mea – l i à dito l buratin, e l s à spazà via na lagrema – cuanto ben che ve voi!
- Anche ió t in voi – ra i à respondù ra Fatazina – e se te vos tin stà ca pede me, te saras el mè fardeluco e ió ra tò bona soreluca …
- Min stajarae ca vorentiera … ma chel por pare…?
- Ei pensà a duto ió. Ta pare l ei ormai avisà, e el sarà ca ignante che viene scuro.
- Dassen? – l à craià Pinochio, che l soutaa da r alegreza. – Alora, Fatazina mea, se ve contentà, vorarae i ‘sì incontra! No vedo r ora de podé buscià chel por veceto, che l à tanto padì par me!
- Va pura, ma tendi a no te perde. Ciapa l troi inze l bosco, e son segura che te l ciates.
Pinochio l é moesc: e canche l é ruà inze l bosco, l à scomenzà a core come un lioro. Un toco inaante, deboto sote l Roero Gran, el s à fermà parceche i parea de aé sentù calchedun intrà ra cejes. In chera l à vedù ruà inze strada, indonià mo ci? ra Volpe e l Jato, chi che i aea fato l viaso e i aea zenà con el là dal Ganbar Ros.
- Velo ca, el nosc caro Pinochio! – r à craià ra Volpe, e ra l à inbrazorà e buscià su – Cemodo era che te sos ca?
- Cemodo era che te sos ca? – l à dito anche l Jato.
- L é na storia longa, - l à respondù el buratin – e ve ra contarei canche aron nafré de tenpo. Par ades saede che r outra sera, canche m aé lascià solo a r ostaria, ei ciatà par strada i sassis …

- I sassis? Por pizo! E ce vorei?
- I vorea me portà via ra monedes de oro.
- Ce doi ludre! – r à dito ra Volpe.
- Propio doi ludre! – l à ‘sontà l Jato.
- Ma ió son scanpà – l à seguità a i contà el buratin – e i aee senpre daos: fin che i no m à darsonto e i m à picà su par un ramo de chel brascion…

E Pinochio l i à fato vede el Roero Gran, che l ea doi pasc pi in là.
- In polo suzede de peso? – r à dito ra Volpe. – Inze ce raza de mondo me tocelo vive? Agnó one da scanpà, nosoutre galantome, par sin stà in pasc?
Fin che i se ra contaa, Pinochio el s à inacorto che al jato i manciaa ra zata dreta daante, co ra onjes e duto, e coscì l i à damandà:
- Ce asto fato de chera zata?
El Jato el vorea dì algo, ma l à scomenzà a balbotà, e coscì l é soutà inze alolo ra Volpe e ra i à dito:
- El mè amigo el no n à anbizion, par chesto l no te responde. Te respondo ió par el. Sepe che ‘sà un ora on ciatà par strada un vecio loo, che l sin tomaa deboto in azidente da ra fame e l m à damandà ra carità.

Posto che no n aon gnanche na spina de pesc da i dà, ce alo fato el mè amigo, che l é un bon come l pan? El s à sbreà via coi dentes na zata daante e l i r à biciada a chel por loo, che el podesse se pasce. E a dì coscì, ra Volpe ra s à spazà via na lagrema.

Pinochio, pascionà anche el, l é ‘sù dal jato e l i à dito inze par na rea:
- Se dute i jate i fosse conpagne de te, ra sorizes es arae na gran fortuna!
- Ades ce festo da sta bandes? – ra i à damandà ra Volpe al buratin.
- Speto mè pare, che ca de poco l arae da esse ca.
- E ra tò monedes?
- Es ei senpre inze scarsela, fora che una, che r ei spenduda a r Ostaria del Ganbar Ros.
- E pensà che, inveze de cuatro, doman chera monedes es podarae deentà mile e doimile! Parcé no me scotesto? Parcé no vasto a res semenà inze l Cianpo dei Miracui?
- Ancuoi propio no poi: ‘siarei un outro dì.
- Un outro dì sarà ormai tarde!… r à ‘sontà ra Volpe.
- Par via?
- Parceche chel cianpo là se l à cronpà un gran scior, e da doman negun podarà pi ‘sì là a semenà monedes.
- Cuanto indalonse elo el Cianpo dei Miracui?
- Da ca l é solo mile pasc. Vosto vienì con nosoutre? Ca de mesa ora son là: te betes sote alolo ra monedes, poco dapò tin cures su doimile e sta sera te tornes ca co ra scarsela pienes. Vosto vienì con nos? Pinochio l é stà nafré sul infurse ignante de i responde, parceche i vienia in mente ra Fatazina bona, el vecio Bepeto e ce che i aea dito el Soutaruco-che-parla, ma dinultima l à fato conpain de dute i borsoi zenza ston e zenza cuore; l à tirà su ra spales e l i à dito a ra Volpe e al Jato:
- ‘Son pura, vieno con vosoutre.

E i é moeste.

Dapò de aé caminà meso un dì i é ruade inze na zità che r aea gnon Ciapazibioche. Na ota là, Pinochio l à vedù par strada nossicuante cianate pelade che i spadeaa da ra fame, feda tondides che es tremarlaa dal fiedo, pites zenza cresta e zenza bandines che es ‘sia par carità de nafré de sorgo, pavies che no podea pi oujorà parceche i s aea vendù r oujores de mile colore, paoi zenza coda che i se vargognaa de se mostrà e outre ouziei che i tapinaa zenza fei sussuro e i pensaa a ra sò bela penes d arsento oramai pardudes. Inze par meso sta volmenera de poranimes e petlaroi, in ciou de tanto passaa carozes de sciore con inze calche volpe o calche jea o un ouzelato de chi catie.

- E l Cianpo dei Miracui, agnó elo? – l à damandà Pinochio.
- L é alolo ca.
Dito e fato, i é passade fora par duta ra zità, e de fora dei mure i s à fermà inze na vara che, suposò, ra i someaa a duta ches outres.
- Son ruade – ra i à dito ra Volpe al buratin. – Ades insoneete pura ‘sò, jaa na buja co ra mas e beti inze ra tò monedes.
Pinochio l à obedì. L à jaà ra buja, l à betù inze ra monedes che i ea vanzà, e pò l à cuerto su ra buja co nafré de tèra.
- Ades – r à ‘sontà ra Volpe – va ca via da ra ruoia, enpe na sea de aga e bagna polito ra tèra agnoche t as semenà. Pinochio l é ‘sù via da ra ruoia, e ‘sà che l no n aea na sea, el s à tirà fora un scarpo, el l à enpì de aga e l à bagnà ra tèra che cuersea ra buja. Dinultima, l à damandà?
- Ebe da fei algo de outro?
- Nuia – ra i à respondù ra Volpe. – Ades podon sin ‘sì. Torna ca de vinte menute e te vedaras che l é beleche cresciù su un brascioneto, coi rame pies de monedes.

Chel por buratin el no saea pi ce fei, l i à dito gramarzé mile otes a ra Volpe e al Jato e l i à inprometù un bel regalo.

- Nos no voron regale – i à respondù chera linjeres. – On solo acaro de t aé insegnà cemodo che se po deentà sciore zenza fei fadia, e son contente.

Dito chesto, i à saludà Pinochio, i à augurà de ciatà un grun de sode e i se r à taiada.