Prose e poesie bellunesi 2006/II

Da Wikisource.
Piero De Ghetto

Al iaron del Pelmo ../I ../III IncludiIntestazione 13 novembre 2015 50% Da definire

I III


Piero De Ghetto

Al iaron del Pelmo

Ce bel che l era carche an daspò la guera, can che deane a sià sul iaron del Pelmo! L era da partì da bonora, ancora al scuro, coi sie su spala fin sun Ciauta, e daspò caminà sul nieve co la peles de foca sote i sie par nó sbrissà indaos.

Me penso che n’ota, l era al disnuove de marze, di de San Iusepe, ió e Bepo Miro se aeane betù dacordo de dì a sià apede Tita de Fioreta, Italo e Aristide de Donìn.

In chela nuote al ventaa e l era an grun de feriedo, ma ió e Bepo son partide lo stesso. Can che son ruade sui Pianes de Ciauta aon vedù che chi autre i era ormai passade. Scominziaa a ienì dì e aon podù algede sul nieve: Ore 6 e venti. Abbasso il vento!

Can che son ruade al Refuio Venezia aon ciatà chi autre. Se aon fato an tin de tè e daspò, pian pianeto, coi sie su spala, su par al iaron. Daspò cuasi an’ora, son ruade cuasi sote al Pelmo. Al sol l era levà e nos se aon sentà dó ize l nieve a spietà che al todol al se smorvedise an tin. Can che al nieve al se mola se puó fei la pi bela siades de sto mondo!

Partiane un daos chel autro e pian pianeto rueane a refuio. Torneane da nuovo inzìma al iaron par fei an’autra bela siada e daspò se tireane a cesa. In chel dì l é suziedù doi robes che me penso ancora incuoi: la prima l é canche a Italo de Donin, daspò duta chela fadìa che l aea fato a ruà su inzìma, intanto che al se betea su i sie, un al i é sbrissà fora de man e l à cognù dì a se l curà su dalpè del iaron intrà i barance ... Chel’autra l é che, canche ereane daos tornà a cesa, Bepo Miro l à golù a dute i coste ienì dó par al Col de Crepo coi sie ize pè.

Me par de l vede: apena che l é partì, s’à moes anche la lavina, l é ienù dó sora l nieve par zincuanta o sessanta metre e daspò al s’a fermà su par an lares. Al col de Crepo l era restà slis come an peduoio ...

Bepo daspò al ridea come n mato. Al m’à dito: “Pecà che èi al cu bagnà, ma no me èi mai godù tanto…” No i passaa gnanche par la testa che can che se moe na lavina se puó dì a fenì de sora, ma anche de sote ... (Borcia)