Vai al contenuto

Pagina:Ariosto-Op.minori.1-(1857).djvu/381

Da Wikisource.
352 carminum

VIII.

OLIVA.


Hicne rosas inter Veneris bulbosque Priapi
     Et Bacchi vites, Palladis arbor ero?
Immeritoque obscæna et adultera et ebria dicar,
     Sobria quæ semper casta pudensque fui?
Hinc me auferte, aut me ferro succidite, quæso,
     Ne mihi dent turpem probra aliena notam.




IX.

DE POPULO ET VITE.


Arida sum, vireoque alienâ populus umbrâ,
     Sumque racemiferis undique operta comis;
Gratæ vitis opus, quæ cum moritura iaceret,
     Munere surrexit læta feraxque meo.
Nunc nostri memor officii, docet unde referri
     Magna etiam possit gratia post obitum.




X.

CASTANEA.1


Arbor inest silvis quæ scribitur octo figuris:
Fine tribus demtis, vix unam e mille videbis.




XI.

DE SPARTANIS.


Arma Deo sua sunt; hospes, ne fallere; Sparta est
     Hæc, ubi de patrio sunt data more mihi.
Meque decent sævo in fluctu quæ sanguine nata;
     Quæ sum Martis amor, quæ Lacedæmoniæ.




  1. Avvertirono tutti gli editori dell’opere dell’Ariosto, che primo a produrre questo ingegnoso ma facile indovinello fu Angelo Monosini, nel suo Flos italicæ linguæ, pag. 402.