Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/670

Da Wikisource.
662 Otto Carisch

schon cou en terra, ad er par la terra, tiers nossa sanctificaziun. Minchin ven lou a meder mai quei ca el ha schon cou gieu semnau. —

Tutt ils carstiauns san dad inna beadienscha a la desidereschan; mo ils plis la lessan senza penitienscha a migliurament, a sanctificaziun. Ei lessan igl amprim daventar beai a pêr suenter daventar perfechs a soings, anstaigl da sa dar fadigia par la sanctificaziun cun la quala la beadienscha ei unida. A tonatont duvessan ei saver ca igl Apostel gi: Senza la sanctificaziun po nagin vegnir tiers igl Segner; a ca igl Salvader sezz, cloma bucca: seigias beai; mo bein: seigias parfechs sco veess Bab enten tschiel ei parfechs; a seigias soings, sco quel ca vus ha clumau ei soings. Beai all’incunter numna el, ils paupers enten igl spirt, ca senten, lur fleivlezias a lur munconzas, a portan malacurada, parmur da quellas, ad han fom a seid suenter la gistia. Beai numna el ils miserigorgieivels [p. 13] ils schubers da cor, en suma quels ca àn schon cou ses juvnals, a savundan a sea Doctrina ad a seu exempel, ad antscheiven schon cou ina vetta perpettna cun la quala er guiss grad da beadienscha ei adinna unida.

Ils scazis en tschiel ca nus duvein nus rimnar suenter igl cumondament da niess Salvader, scha nus lein daventar vantireivels, än da tal natira, ca als än er els a nus datier, a lain sentir lur cunfiert, lur agid a lur dulschezia era schon cou sin terra. Da tal natira ei:

1. La carezia vi da Deus. Ti teis taner car igl Segner teu Deus cun tutt teu cor, cun tutt tia olma, a da tuttas tias forzas: quei ei igl amprim a pli grond cumondament. A quellâ amur a Deus ei [er] er igl amprim a pli prezius scazi d’igl tschiel, ca manifestescha sia vartid salideivla schon cou en terra, a ca nus duvein a stuvein anquir a rimnar schon en questa vitta, scha nus lein daventar vantireivels. Ad en vardad, m. a. tutt lgauter ca nus possedein, nossa rauba noss’hanur, noss parents ad amigs: tutt possess mundaun ei malsagirs; Dad ozz sin damaun pudein nus ils perder. A quontas larmas, quonts suspirs a ploings quonta carschadegna han talas persas bucca schon custau alla plipart da nus? [p. 14] Mo scha ti tens car Deus pli ca tuttas caussas; has ti carezia a Deus; igl has ti adinna avont tes oegls ad enten teu cor; scha has sagiramein er igl amig ca ta cunforta, t’inspirescha nova fedonza a ta porscha igl agid necessari enten tutt teas tribulaziuns a basegns. Observeit aber bein, m. a. l’amur a Deus ei bucca in sentiment medeivel, ca penetrescha ozz vivamein niess cor a damaun ei tievis a freids da strusch s’ancorscher ca el seigig avont maun. L’amur a Deus ei inna floma caulda viva, stateivla ca mana stizza nua ca ella ei inna gada anvidada enten in cor. Ad ella sa palenta specialmein enten carezia vi d’igl parmer carstiaun, „Chi ca gi ca el tegnig car Deus ca el vezza bucca, ad odiescha seu frar ca el vezza“, gi bucca la