Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VIII.djvu/217

Da Wikisource.

Poesias I. 207

Chi nun ho dit: „vivifichain darcho,
Sieus ümels immiteders, nossa rima?“

O aivla d’asper munt! Eir eau bramess,
10 Da seguiter tieu svoul a glüsch celesta
E da reviver in chalur divina.

Sun eau ardit? perduna’ m! eau confess:
Eir a mieu ögl ais s-chüra not molesta,
E fraida vit’eir a mieu cour meschina.

[p. 7] Simeon Caratsch.

Eau svess, al quel be larma e sospir
Nairezzas indiciblas haun covieu,
Legiand mieu cher collega, he stovieu
Irresistibelmaing squasser dal rir.

5 Que prova, cha, sch’el voul be divertir,
El sgür e tschert sieu fin ho conseguieu.
Pigliè vos plüch! eau pigl serain il mieu
Da quel, chi so uschè glischin ferir.

In s-chet romauntsch ho ’l sgualattô dal sach
10 Cun tel umur nos pretsch e nossas mendas,
Il prus e quel, chi ho noschdet a sfrach,

Il chüz e quel, chi viva da sias rendas,
Ch’eau l’am e bram, sainz’esser plach e brach,
Stimos lectuors, cha voss’amur al spendas!

[p. 8] Guardaval.

(Frammaint.)

Sestschient ans fo gnit quaista rim’assunta
In ün poem, chi dechantaiva te:
„O vzess adüna, cur l’aurora spunta
Sur milli fluors bagnedas dal ruschè,
5 A signorer, fin cha ’l solagl tramunta,
Il radiant coloss da tieu chastè;
A sorridir sia spusa taunt ameda,
Il candid paradis della valleda!“

Mo seculs zieva, in vardet pü fina
10 Ün’otra rima haun da te chanto: