Ö pappagallo de moneghe/Parte quinta

Da Wikisource.
Parte quinta

../Parte quarta IncludiIntestazione 21 agosto 2009 75% poesie

Parte quarta


 
L’é ben conosce pe l’intelligensa
Do racconto che ö deve seguitâ,
Che, nè ö Paddre ö l’aveiva conoscensa,
Nè a Maddre Superiôa a l’ëa informâ
5Da scoverta do Loro, nè che lê,
Ö regnava da cappo in Monestê.

L’ëa do bello che a Maddre a stava ascosa
In ta cella, ûn pö in letto, ûn pö levâ
Pe causa d’ûnn-a venn-a varicosa
10Che a se gh’êa ciù do solito infiammâ,
E essendo zà da lê agra e splenetica,
A-a rendeiva ancon ciù raoza e bisbetica.

Ö Paddre invece pe schivâ repicco,
Comme emmo visto precedentemente,
15Ö lasciava a cappella in man do Micco,
Vegnindo ciù che ö poeiva raramente,
Pe dî messa ö dirizzighe a cosciensa,
Quando ö no poeiva proprio fäne sensa.

Naturalmente, questo rescoson
20Ö non ëa troppo lindo ed illibato,
E ö saveivan lö ascì, ma l’intenzion
A l’ëa forse scûsabile, da-ö lato
Che avendola piggiâ pe ûnn-a demôa
No voeivan dâ fastiddî a-a Sûperiôa.

25Aoa poi che ö Loritto ö l’ëa tornôu,
E che no poeivan ciù tegnîlo ascoso
Ghe rìncrescreiva de n’avei parlôu
E d’avei fæto e cöse d’arrescoso,
Perchè aoa intanto, bezêugnava mette
30I conti in lûxe e tiase sciù a fädette.

Nisciûnn-a, paì de no, manco per rïe,
Voeiva ëse quella che a rompisse ö giasso,
E in te questi contrasti e queste puïe,
No saveivan sciortî da l’imbarasso,
35Quando a Maddre ch’a l’ëa in convalescensa,
A s’é torna ammaotîa con ciù violensa.

Poei figûave se questa circostansa,
A n’ëa ûn bello pretesto, ûnn’ocaxion,
Pe scûsâ sto silenzio, e a rilûttansa
40De doveì mette a mezo ö rescoson:
«Pövea Maddre, a l’é tanto asperonsïa!...
«L’é mëgio dighe-ö quand’a sä guarïa.

E contente de questo ritrovato
Che ö ghe dava do sevo in sciâ conscensa,
45Per a puïa che ö Loritto ö fesse sciato,
E che a Maddre a scrovisse a so presensa,
Te l’han misso distante a fâ caladda
Appeizo a ûn lûxernâ che ö dava in stradda.

Mi non ho l’intenzion de fâ ö pedante,
50Nè di trattati de filosofia,
Schivo, se posso, de vegnì seccante,
Conto comme me detta a fantaxia,
Ma gh’é di fæti che no basta dîli,
Ghe vêu ascì a so raxon pe poeì capili.

55Qualunque osservatô sûperficiale
Ö l’aviä sensa dubbio rimarcôu,
Comme l’ommo, in to stato natûrale,
Ö l’é fæto pe-ö vizio e pe-ö peccou,
E se ö l’ûsa da libera voentæ,
60Ö no fa che pe propria ûtilitæ.

E de fæti, piggiæ ûn figgiêu piccin,
Dîghe ö nomme d’ûn santo, o ûn sacranon,
E seggiæ çerti che da lì a ûn pittin,
Ö ve rìpete sensa exitaxion,
65A giastemma ch’ei dïto, e ö se ghe pösa
Comme se ö fesse quarche bella cösa.

Coscì e moneghe ch’ëan sensa esperiensa
Di costûmmi e do fâ da societæ,
Consûmando ö ciù bon da so existensa
70Fra e quattro mûagie da Comunitæ,
Ëan, pei moddi de dì de çerte genti,
Comme tanti figgiêu di ciù innocenti.

E trovandose in questa condizion
Proprio comme in to stato de natûa,
75Se pe apprende a memoia ûnn’orazion
Gh’ëa toccôu mette ö cerebro a-a tortûa,
Sensa sforso e in to moddo ciû corretto,
Ripeteivan i sgrêuxî do Loretto.

Questo chi ch’oltre a-ö solito frasäio,
80Da l’esilio ö l’aveiva riportôu,
Comm’ei visto, ûn completo dizionäio
D-ûn linguaggio ö ciù libero e sboccôu,
Ö l’andava sbraggiando a tûtta gôa
E a-e Sorelle a ghe paiva ûnn-a demôa.

85Che a poco a poco, e insensibilmente
Paivan tante pellon-e de Portoia
Che dixessan coscì natûralmente
E giastemme che aveivan a memoia,
C’ûn çerto gûsto, e con scciûppâ da-ö rïe,
90Quândo e-e dîvan ciù belle e ciù granie.

E l’ëa zà capitôu ciù d’ûnn-a votta,
Che trovandose a caxo ûnn-a de lô
Pe ûn servixo in ta cella da marotta,
O dovendo passâ pe ö corridô,
95De lasciäse scappâ quarche demôa
Che a l’ëa stæta sentïa da-a Sûperìôa.

Lê che ö mondo a l’aveiva in esperiensa,
Pe ëse stæta zà Sêu de Caritæ,
E passöu bell’e ben da so existensa
100A cura di marotti in te di ûspiæ,
A n’aveiva mestê de dizionäio
Pè savei cose ö l’ëa questo frasäio.

In scï primmi sguaroin che a l’ha sentïo
Poei pensâ che resäto a l’ha piggiôu,
105Ma dubitando de n’avei capïo,
O dormindo d’aveiselo assûnnôu,
A gh’ha dæto passata, in sce l’idëa
Che camalli e strassoin, li no ghe n’ëa.

Ma sentindo ripetise via via
110Sto fenomeno senza spiegazion,
Balle scignori! se ghe misso puïa
Che questa a fosse ûn’allûcinazion
Provocâ da-a malizia do demonio
Pe tormentâla comme S. Antonio.

115E in sce questo sospètto, a l’ha vosciûo
Ciammâ sûbito ö Paddre Spiritûale
Pe poeighe fâ conosce pe menûo
Sto fenomeno soprannatûrale.
Domandâ di conseggi a-a so esperiensa
120Pe mettise in tegnûa de rescistensa.

A st’appello ûrgentiximo e fêua d’ôa
(Ghe mancava ûn pessetto a mattutin)
Ö s’é dïto: sta povëa Sûperiôa
A vêu fâ i conti pe poeì tiâ ö gambin
125E pe-a puïa de fâ tardi, ö te ghe diva
Za ö dimittis ciannin mentre ö corriva.

No vedendo però ninte de sciato,
E sorelle tranquille, e tûtto a posto,
Quando sciûsciando ö l’é arrivôu de dato.
130Ö l’ëa za inverso e poco ben disposto
Pe ëse stæto ciammôu coscì de sprescia
A sentî comme a-ö solito ûnn-a vescia.

«Cöse gh’é? cöse a l’é, questa sciortïa,
«Bozzo bozzo ö domanda a-a Sûperiôa,
135«Creddeivo de trovâla in angonia,
«E veddo invece che a l’é ûnn-a demôa!
« — Ah scià dixe demôa?... ma questa votta
«Non ho ö corpo, ma l’anima marotta.

— «Comme l’anima? ma se no m’inganno
140«L’é pochi giorni che l’ho confessâ.
— «Ma l’é chi appunto dove sta ö malanno,
«Perchè d’allûa n’ho ciù posciûo quetâ;
— «Ma se l’ho dïto che scià é sempre a stessa!
«Cose gh’ælo? — Mi ho puïa d’ëse ûnn’ossessa!

145— «Ûnn’ossessa! eh via ben... per baccolegno,
«Ma cöse diascoa scià se mette in chêu?
— «Perché me ö sento - scià n’ha a testa a segno
— «Ö l’é ö Diao che ö me tenta ciù che ö pêu!
— «Tentazion, dixe ö Paddre, a quell’etæ?
150«Sciä me scûse, ma mi no me ö creddiæ.

«Ma sentimmo pe so soddisfrazion
«(Zà ritegno che ä segge debolessa)
«In che moddo sciä l’ha sta tentazion?
«Forse a carne? l’orgoglio? — Ûnn-a stranessa
155— «Stranessa cöse? — Nö savieivo dî
— «Se scià no parla mi no so capî.

— «Mi sento de parolle in tanto in tanto
«Che a l’é röba da fâ addrissâ i cavelli,
«De giastemme da mette a perde ûn santo,
160«Di sguaroïn, ma scià sa... proprio de quelli...
«Che mi son, posso dî, ciù che segûa
«Che ö l’é ö Diao che ö me tenta, e ö me tortûa.

— «Sentî? ma comme? sciä l’aviâ in ta testa.
— «Paì de no! — Sciä se ö sä forse assûnnôu
165— «Ma mi sento de voxi. — E chi ö contesta?
«Ö sä forse ûn ricordo do passôu,
«Che aoa essendo da-a freve indebolîa,
«Ö ghe ascada, e ö ghe sciata a fantaxia;

«Pe do resto son miccie... — Oh Segnô cäo
170«Se mi sento, se mi... — Da quant’in ça
«Scià s’é missa in te l’anima che ö Diäo
«Ö perde ö tempo pe pensâ a voscià?
«Animo via scià no ghe dagghe a mente;
«No demmo de occaxioîn de fâ rîe a gente».

175E ö te a lascia lì sola, andando via
Pe no daghe ciù tempo de risponde,
Dixendose: se sa che a malattia
A ghe sciata ûn pö a testa, e a ghe-a confonde,
Che pe do resto chi sta ben de mente
180De ste voxi infernali ö no ne sente.

Ma in to mentre ö traversa ö corridô
Che ö metteiva da-a porta da cappella
Ö sente bello netto — «Addio brûtô»
E rispondighe ûn atro: — «Addio cuggella»
185Che ö resta in sce duï pê, lì comme ûn nescio,
No savendo se ö dorme o se ö l’é addescio.

— «Ma che segge poi vëo che se ghe sente?
«O aggie a freve mi ascî comme a marotta?
«Mi perdinci, ho sentio divinamente
190«Ûnn-a votta e no basta, ûnn-atra votta,
«Primma dïse brutô, quindi cuggella,
«Che ö segge proprio ö Diao? ma a saiva bella!»

Ma poi döppo ûn pittin de riflescion
Ö se ne va c’ûnn-a scrollâ de spalle,
195Dixendo fra de lë: sciollo che son
In to perdime apprêuvo a queste balle!
Cö çervello imbottïo de tante vesce,
No so manco ciú mi cöse me tesce.

E ö l’intra in sacristia pe dî a so messa,
200Çercando di argomenti e de raxoin
Pe poei credde che lê comme a badessa
Ëan distræti da-e mæxime illuxioin,
Ma dixendo ogni pö: — però a l’é bella!
Mi ho sentio bello cæo, brûtû e cuggella. —

205A cösa a l’é passâ... ma in to frattempo
Ö Loritto ö l’ëa appeizo a-ö so barcon,
Sensa che avessan mai trovôu, nè ö tempo
Nè, a so moddo de vedde, ûnn’öcaxion
Pe fâ conosce a so presenza a-a Maddre
210E confidâse se non âtro, a-ö Paddre.

E frattanto ö sbraggiàva tûtto ö giorno,
Alternando i sguaroin co-e litanie,
Scandalizzando ö vexinato intorno,
Co-e giastemme ciù viaxe e ciù granïe,
215In tale proporzion che de famiggie,
Stavan zà in apprenscion pe-e proprie figge.

Ma ö scandalo ö se fäva ancon ciù grave
Da-ö sentili vegnî da-ö Monestê,
E do segretto non avendo a ciave,
220Nè potendo immaginâ che ö fosse lê,
No saveivan spiegâse sto fenomeno
Nasciûo senza raxon, ne prolegomeno.

Continûando a demôa continuamente
Sensa aveì l’apparensa de cessâ,
225Quarchedûn di pappæ, meno prûdente
Che ö l’aveiva co-i prævi a tûtt’andâ,
Figûæve ûn pô se a no gh’é parsa vëa
De contala in sce-i fêuggi a-a so manëa.

E se parlava «de l’audace scandalo
230«Di un ritrovo di briache meretrici»
E s’allûdeiva «che a trovare il bandolo
«Di questi misteriosi malefici,
«Si dovea ricercarlö nel pretume
«Rotto a ogni vizio, e ad ogni mal costume».

235Ma sciccomme ö giornale che ö metteiva
Quest’articolo a forte sensazion,
Nisciûn præve pe solito ö lezzeiva
Perchè ö diva mà da religion,
Coscì ö scandalo ö dûava, e ö Loritto
240No gh’ëa mezo e mainea che ö stesse sitto.

Quarchedûn poi ciù serio e timorato
Che ö lezzeiva a Gazzetta e ö Çittadin,
Pe evitâ de fâ scandali e do sciato,
Che a l’ëa a manna da-ö çe pei giacobin,
245Ö s’é dïto che l’ëa ciû conveniente
Andâ in Curia e parlâ direttamente.

E de fæto, in te questa decision
Quatro o çinque çernûi proprio in to masso,
Se ne van da-ö Vicäio in commiscion
250A spiegäghe e raxoin de questo passo;
A contaghe sto scandalo e a pregalo
D’ûsâ a so autoritæ pe attaxentâlo.

Poeì pensâ che figûa da çimiteio
Ö l’ha fæto ö Vicäio a sta notizia:
255«Son calûnnie a dreitûa sensa criteio,
«Ö l’é colmo de l’odio e da malizia,
«E i-han missi lo ascì tûtti ïn sacco,
«Ma son cöse da dì, corpo de bacco?

«Ma comme in grazia se porriæ suponn-e
260«Che de figge allexæ sempre in to ciostro,
«Che no veddan nisciûn...» - «Ma sciä raxonn-e,
«Scià se mette ûn po ascì in to caxo nostro,
«E scià digghe se sæscimo vegnûi,
«Sensa poeisene dî ciù che segûi!

265«Emmo proprio sentïo questi sguaroïn...
— «Chi sà de dove — ma d’in Monesté,
«Semmo stæti obblighæ a serrâ i barcoïn
«Pe riguardo de figge e de moggê,
«Sciä ghe pense, ma anchêu ciù che doman,
270«Che intanto noî, se ne lavemmo e man».

Questa a l’ëa ûnn’assersion troppo formale
E da gente a dreitûa sensa eccezion,
Che pe quanto ecessiva e madornale,
A no poeiva che fâ dell’imprescion,
275Per cui, quande ö Vicäio ö l’é restou
Li solo a tesce, ö se sentïo seccôu.

E pe quanto in complesso ö fosse çerto
Ch’ëan calûnnie e racconti immaginæ,
Ö no poeiva negâ che in quest’asserto
280No ghe fosse ûn prinçipio de veitæ,
Che l’ëa ben de conosce, e mette a mëzo
Pe a puïa che poi no succedesse pëzo.

E lì sûbito ö manda a so presenza
Ö degnissimo Paddre Spiritûale.
285Che n’avendo de maccie in sciä coscensa,
Ö se mostra tûtt’ilare e gioviale,
Tanto ciù che ö l’ëa amigo do Vicäio
Pe ëse stæti colleghi in semenaio.

«Comme a l’é sta facenda — appenn-a intrôu
290Ö ghe dixe ö Vicäio in ton severo —
«Che sei tanto negletto e rilasciôu
«In ti affari do vostro ministero?
«Cöse a l’é questa cûra de cosciense,
«Se no sei manco voî dove a commense?

295«Gh’é di scandali gravi, e mi bezêugna
«Che ne segge informôu da de Gazette,
— «Di scandali? — Segûo... l’é ûnn-a verghêugna
«Che voî stæ lì sensa saveine ûn ètte,
— «Ma mi — Ma mi, ma mi, o che sei scemmo,
300«O, comme dixan, dæ ûnn-a man a ö remmo.

«A quanto se me dïto, in Monestê
«No gh’é solo chi dixe, ma chi cria
«De çerte oscenitæ che tïan zû ö çê,
«Di sguaroin da caserma, e da osteria!
305— «Di sguaroin, Segnô cäo! dunque l’é veo!
— «Ah! vêu dî che ö saveivi... a-ö Cananeo!

— «Ö saveîvo, ö saveîvo... ei bello dî,
«Me l’ha dîto pe caxo a Superiôa.
— «De mëgio in mëgio! e voî stæ lì a sentî.
310«Comme a fosse ûnn-a miccia o ûnn-a demôa,
«No pensæ de provedde a fâ ûnn’inchiesta?
— «Ma mi credeivo che ghe giasse a testa.

— «E voî n’ei mai sentïo? — Pe di a veitæ
«Apenn-a son sciortïo d’in ta so cella
315«Fôse idea, fôse l’eco, o no saviæ,
«Me parso de sentî, brûtô e cuggella,
«Ma gh’ho dæto passata. — Ei fæto ben.
«Perché questo ö l’é ö nomme che ve ven.

«E a Maddre cöse a dixe ? e che raxon
320«A da a questo malanno? — Eh Segnô cao!
«Lê a l’é tûtta sciatâ da l’opinion,
«Che a no segge che l’opera do Diao,
«Ma confesso che mì, nö posso credde.
— «Segge chi vêu, bezêugna andäghe a vedde.

325«E scinn-a de doman, tegnïve pronto
«Coll’asperges, co-a stola e co-ö rocchetto,
«Che andiemo in Monestê pe dâse conto
«De questo boggi-breìga maledetto;
«Osserviemo ben tûtto, interroghiemo,
330«E se ö sa-a Belzebù, l’esorcizziemo».

Ö povëo Paddre, ritornando a casa
Doppo quello pittin de remansinn-a,
Cöa çervella sciatâ, nè ancon persûasa
Che a no se foîse ûnn-a vesciga pinn-a,
335Ö mugugnava: miæ ûn pittin che caxo!
Ma mi tant’é son comme San Tomaxo.

Vêuggio vedde e toccâ... che l’é imposcibile,
Che no ghe seggie quarche anghæso sotta;
E moneghe nö son — no l’é fattibile
340Che s’aggian fæto coscì a faccia rotta,
E d’altronde pe dî çerte sconcesse
Bezeugnæ che quarcûn ghe l’ìnsegnesse.

Quanto a-ö Diao, mi tant’é nö posso credde...
E ciù ghe penso, a me pa-a ciù ûnn-a fôa,
345A questi tempi che nisciûn ghe credde,
Che ö se vêuggie piggiâ questa demôa?
Pe de paöle? segûo... ma ammiæ che incette
Pe coscì poco, lê ö no se ghe mette...

Ve lascio immaginâ se a l’indoman
350No gh’é stæto do sciato in Monestê,
Quando co-a stola e l’aspersöio in man,
E ûnn-a squaddra de ceghi de derrê,
E suore han visto capitâ ö Vicäio
Mentre ëan in gexa a reçitâ ö rosaïo.

355— Ferme tûtte a so posto, — ö ghe comanda,
Veddendole stâ sciù tûtte sciatæ, —
E nisciûnn-a a l’azzarde ûnn-a domanda
Scin che sciâ no son tûtte esorcizzæ.
— Percöse esorcizzæ?! — percöse ö Diao
360Ö l’é intrôu chi in convento — O Segnô cao! —

Se lê invece de voeì fâ da rettorica,
Usando de metafore e di tropi,
Ö l’avesse, ma in forma categorica,
Dita a raxon da so presensa e i scopi,
365Ö l’avieiva capïo sensa fadiga
Che a cösa a se ridueiva a ûnn-a vesciga.

Ma pe vueighe dipinse a foschi quaddri
A tremenda entitæ de questo caxo,
E çitaghe i Profetî e i Santi Paddri,
370I casuisti, San Paolo e San Tommaxo,
Ö l’ha finïo pe invexendaghe a testa
Mettighe puïa sensa capî ûnn-a pèsta.

E interpretando pe ûnn-a confescion
Ö natûrale so sbigottimento,
375Ö te-e fa mette tûtte in procescion,
E ö-e porta tûtte a vixitâ ö convento,
Lezzendo ad äta voxe in to ritûale
E orazioïn contro ö spirito infernale.

Ö Canonico intanto, ö seguitava
380Co-a testa bassa, comme Galileo
Quando gh’han dito che ö l’ëa ö Sò che ö giava.
E a lê ghe paiva che no fosse veo,
Ma ben persûaso che se gh’ëa sto guao
Ö n’aveiva da fâ ninte cö Diao.

385Intanto a procescion, con passo lento,
Con ä testa ö Canonico e ö Vicaïo,
A l’aveiva zà giôu mezo convento
Sensa ninte trovâ de straordinäio,
Quando se sente recioccà ûnn-a voxe
390Che a ferma ö cego che ö portava a croxe.

Sto chì, doppo ûn pittin d’ezitazion,
Ö diventa ciù gianco che a bûgâ,
Ö commensa, a andâ indietro a recûlon,
Ö va addosso a-ö Vicäio e ö fa fermâ
395In manëa che chi stava de derrê,
Fermôu de botto, ö cazze addosso a lê.

— Miæ che moddo de fä? Cöse succede? ―
Sbraggia ö Vicäio — Scià-a sentïo sta voxe?
Ecco ö demonio — ommo de poca fede
400Ti æ puïa do Diao, e ti camalli a croxe?
Ö demonio ö no va trattôu co-i guanti,
Andiamo alla vittoria, avanti, avanti. —

E trinciando in ça e in là coll’aspersôio
Comme se ö voesse manezzâ ûnn’ascetta,
405Ö te piggia d’assäto ö domitöio,
Ö l’innonda con l’ægua benedetta,
Tiandose dietro, benchè riluttanti
Paddre, ceghì, sorelle e tûtti quanti.

De voxi strane seguitando a traccia,
410Imperterrito ö segue a camminâ,
Scin che ö n’arriva d’ûnn-a porta in faccia
Che a l’ëa quella da stansa incriminâ,
E lì ö se ferma da-ö sentî ûn sacrato,
Che ö sbalordisce, e che ö ghe leva ö fiato.

415E primma che dâ tempo a-e spiegazioin
De Sorelle e do Paddre Spiritûale,
Che aveivan zà capïo tûtte e raxoin
De questo qui pro quo fenomenale,
Ö dà ûn cäso in ta porta, ö l’arve, e ö caccia
420Ûn crïo, piggiando do brûtô pe-a faccia.

— Ö demonio, vestïo da pappagallo?
«Satana vada retro — Ö l’é ö Loritto,
«Ne l’ha dæto chi ö Paddre pe regallo,
«Che ö digghe se n’é veo — Che veo d’Egitto!
425«Questo aspetto d’öxello ö l’é illûsorio,
«Aoa l’arrangio mi, con l’aspersorio».

Ö Loritto, âssatôu con tanto asbrïo,
Ö risponde pe-e rimme a sti argomenti;
S’arve sûbito ûn fêugo ben nûtrïo
430D’esorcismi, giastemme e sacramenti,
Quand’eccote l’asperges che ö ghe scappa
D’in te moen, drïto a-ö Loro, e ö te l’acciappa!

Lè ö resta lì ûn pittin comme addormio,
Poi ö tracolla, e ö te va zù c’ûn tonfo,
435Morto, lungo desteizo, arredenio,
Mentre ö Vicäio, in aia de trionfo
Calpëstandolo ö cria: Laudamus Deum
Posuit pedem et conculcavit eum.

Questa chiûsa improvvisa a fà ûn effetto
440Imposcibile a dïse in sce-e Sorelle,
Che commensan a vedde in to Loretto
A presensa de l’angelo ribelle,
E temendo pe l’é d’ëse dannæ,
Cazzan zù tûtte quante inzenoggiæ.

445— Questo ö ven da l’aveì troppa indulgensa —
Tronn-a ö Vicäio, — a-e nostre idee carnali!
«Se finisce pe dâ da confidenza
«A-ö sovrano di spirti infernali,
«Che da furbo, ö se maschera da öxello,
450«Pe piggiave ciù presto in to tranello.

«Ma quello che me fà ciù meraveggia,
«Ö l’é ö vedde ûn pastô che pe ö so uffizio
«Ö deve sempre invigilâ in sciä greggia,
«Ö se fâ invece promotô do vizio,
455«E comme se ö no föse ancon contento,
«Ö ghe da pe peccâ pessa ed unguento.

«Mi no so se me spieghe... Ad ogni modo,
«Chi ha peccato ne faccia penitenza,
«Questa a l’é l’öcaxion de batte sodo,
460«Per dura che ne sia la conseguenza,
«Quest’öxello ö se bruxe in sciö momento,
«Ed i suoi resti siano sparsi al vento.

«Ûn meize d’esercizi spiritûali,
«Con zazûn rigoroso e interdizione
465«Di cibi che non siano vegetali,
«Senza svago di sorta o ricreazione,
«Ö l’é imposto a-ö convento — et hoc finis,
«In quanto a voì, ve sospendiô a divinis».

Cosci dixendo, ö se retïa persuaso
470D’aveì fæto de ciù che Carlo in Fransa,
Mentre ö Paddre che ö l’ha tanto de naso,
Ö mugugna seguendolo a distansa:
«E tûtto pe ûn öxello! ammiæ che sciollo!
«Sæ stæto mëgio che ghe tiesse ö cöllo».

475E con questa catastrofe finale
L’epopea do Loritto a l’é finïa;
Comme e favole han tûtte a so morale,
Questa in poche parolle a se regïa:
«Che ûn óxello, pe paxe ed amoroso,
480«In man de donne ö l’é pericoloso».