El pesceto de oro

Da Wikisource.
russo

Aleksandr Sergeevič Puškin Ernesto Majoni Coleto Fiabe letteratura El pesceto de oro Intestazione 13 novembre 2015 50% Da definire

Lea na ota un babo pescador, che l stajea con sò femena inze na ciaseta pede l mar.

I ea tanto, tanto poerete.

El pescador el ‘sia dute i dis là dal lido a bicià ra rede. Sò femena inveze ra stajea a ciasa a firà e a lourà inze orto.

Un dì el pescador l à bicià ra rede e, canche el r à tirada su, l à sentù che ra pesaa come nossicé. L é restà de ‘ses a vede che r ea voita, e de inze l ea solo un pesceto de oro.

L ea propio un pesceto duto de oro. Ignante che l pescador el se tornasse, el pesceto l i à dito: “Lasceme ‘sì, te preo. Te vedaras che no te te ciamaras gramo. Damandeme ce che vos e ió te scotarei.” El pescador, che l aea stà par anes inze l mar, ma l no n aea mai sentù parlà un pesc, l i à respondù:
“No n ebe festide, pesceto. No n arae mai oussà te ciapà, te sos coscita pizo … Te lascio ‘sì: tornetin pura a nodà contento.”

L à molà l pesceto fora da ra rede e l sin é tornà a ciasa. Canche ra l à vedù ruà zenza nuia inze man, sò femena ra i à damandà:
“Parcé no n asto ciapà nuia? Òn, te sas ben che on gran poco da magnà!”
Sò òn l i à contà ce che i ea capità in chera bonora: “Por pesceto, no n ei propio abù corajo de l ciapà e coscita l ei molà, zenza i damandà nuia.”
“Te sos propio un medol!” ra i à dito ra femena, come l bisc. “Te sas che son gran poerete e che me mancia anche l pan. E tu, stanpion, te t as lascià scanpà un pesc de oro!”

Ra l à tanto sciosciodà su che el dì dapò chel por diou l é ‘sù là dal lido e l à ciamà el pesceto:

Pesceto, bel pesceto, vien e mostreme l oceto, Lpardona se t ei descedà, ma ei na chiza da scotà.

Poco dapò l pesceto l é vienù fora da r aga e l à dito: “Dime ce te dores, babo, e i contentarei.” “Ebe passienza, scior pesceto. Ra mè femena ra s à stizà con me parceche agnere da ti no n ei vorù nuia. Son poerete e no n on nuia da magnà: podaraesto me proede nafré de pan?”

El pesceto l i à dito: “Torna a ciasa e no n ebe festide. Te ciataras chel che te m as damandà.”

El pescador l é tornà a ciasa e l à ciatà ra toura pariciada e tanto de chel pan da pasce un paes intiero.

Duto contento, el babo l i à dito a ra sò femena: “Asto vedù, che te sos stada scotada? Ades t as duto l pan che te vos: podon in magnà par un mes e in vanza anche par ra vejinanza.” Ra femena, inveze de esse contenta, ra s à stizà danoo: “Te sos propio un stanpion. Ce pensesto che min feje, de duto sto pan? El se secarà, el ciaparà ra mufa. No n ei gnanche na mastela da laà, parceche chera vecia r é sbujada, e tu te vas a damandà solo pan.” Chel por diou, agro de scotà ra sò femena che ra craiaa e ra i cridaa, el sin é su. 
Ruà là dal lido, el pescador el s à scentà ‘sò e l à ciamà danoo l pesceto:

Pesceto, bel pesceto, vien e mostreme l oceto, pardona se t ei descedà, ma ei na chiza da scotà.

El mar l ea ajità e l ea duto nool. El pesceto, che l soutarlaa da un onda a cher outra, l é ruà là dal lido, l à tirà su ra testa e l à dito:
“Babo, ce elo suzedù? No n asto pan assei? In dut i caje, dime ce che te dores e te l dajarei”. “Ra mè femena r à fato na vergna parceche r à na mastela fruada e piena de buje. No podaraesto min proede una noa?” l à dito chel por diou, duto intrigà.
“Vatin a ciasa, no n ebe festide. Te ciataras chel che te m as damandà” l à dito l pesceto.

El babo l é tornà a ciasa, ma l no n é ‘sù adora gnanche a zapà sun sorei che ra sò femena ra i é soutada inze e ra i à dito: “Te sos propio un zucon! Ce asto mo inze inze chera testata? No te sos stà bon de damandà outro ca na mastela noa, con duto chel che me mancia. Ignante l pan, dapò ra mastela. No vedesto inze ce cadrea che stajon? No t asto inacorto che l é duto che toma ‘sò e pioe inze dal cuerto? Torna alolo dal tò pesceto e damandi na ciasa noa.”

Al babo i à tocià obedì: coscita l é tornà là dal lido e l à ciamà danoo l pesceto:

Pesceto, bel pesceto, vien e mostreme l oceto, pardona se t ei descedà, ma ei na chiza da scotà.

Intanto l mar l ea deentà catio e tiraa un ventazo. El pesceto l é ruà là dal lido a caaloto de na gran onda e l à damandà: 

“Babo, ce mancelo, ades? A ra tò femena no i ‘sielo ben ra mastela noa? Ben, dime ce che te dores e te scotarei anche sta ota.”
“Pardoneme, pesceto, ma canche son ruà a ciasa, ra vecia r ea come l bisc. Ra no se contenta de na mastela noa, ades ra vo na ciasa noa. Ra disc che l brite agnoche stajon l é babo e l sin toma in cu, e ra vo na ciasa da cristiane.” Co l à fenì de parlà, l pesceto l i à dito: “Vatin a ciasa, no n ebe festide. Te ciataras chel che te m as damandà”.

El pescador el s à chietà via e l sin é ‘sù a ciasa. El babo brite pede l orto el no n ea pi. Al sò posto l ea na bela ciaseta noa de len de beduoi, coi barcoi dute intarsiade, un portego, el cuerto de cope biei lustre. Na mereea.

El pescador l é coresc da ra sò femena, che r ea sun sorei: el cardea che ra fosse duta contenta, ma inveze ra vecia ra someaa pi stizada che mai. Ra s à betù a craià: “Tu, marsoco, te contentesto de na ciaseta de len? Ió no voi pi lourà ra canpagna, son stufa negra de duta sta struscies. Torna alolo dal tò pesceto e dì che voi … voi deentà ra femena del Goernador.”

El pescador, straco ‘sù, l é tornà danoo là dal lido.

El mar l ea senpre pi catio e anche l zielo el scomenzaa a scurì. El babo el s à deziso e l à ciamà l pesceto:

Pesceto, bel pesceto, vien e mostreme l oceto, pardona se t ei descedà, ma ei na chiza da scotà.

El pesceto l é ruà a caaloto de na gran onda e l à dito: “Dime, pescador. Gnanche ra ciasa noa no n elo assei? No i sara na bela a ra tò femena? Ben, dime ce che te dores e te scotarei anche sta ota.” “Pardoneme se t ei desturbà, pesceto. Ra vecia ra s à betù par ra testa che na ciasa no n é assei, e ra no vo pi lourà ra canpagna. Ra vo deentà … ra femena del Goernador.”

“Vatin a ciasa, no n ebe festide. Te ciataras chel che te m as damandà” l à dito l pesceto.

El pescador l é tornà a ciasa e, inveze del brite de len, l à ciatà un ciason de piera co ra sciares de marmo. L é coresc su par sciara, inze par na gran losa e l é ruà inze un cameron, agnoche l ea ra sò femena. El no r à deboto gnanche conosciuda: i sò por sarvije de tera i ea sparide e ra femena r ea viestida de seda e de velù, r aea recis che lujia, na colagna de perles e i diede ciariade de aniei de oro e ‘soies.

‘Sò par pede r aea doi famesc in mondura e un grun de cameriere che i ra spetaa.
Duto scoutrì, el pescador l i à fato l inchino e l i à dito: “Ce na bela che te sos, femena mea. Spero che ades te sees contenta. T as abù duto chel che te tarentaes, te sos viestida coi sarvije pi biei, t as i famesc che i te obedisce e un grun de roba.”

Ra vecia, che r ea deentada na blagona e na superba, ra i à respondù:
“Cemodo oussesto parlà con me a sta moda, babo sfazà? Cemodo oussesto me ciamà “tò femena”, se ades son ra femena del Goernador? Cameriere, tiramelo via de sote, dajei zento scuriadades e portalo ‘sò inze ra stales: da ca inaante el i tendarà ai mè caai!”

E coscita chel poranima l é stà portà ‘sò inze ra stales, i à dà de ra scuriada e i l à cazà inze un cianton, intrà i caai.

L é passà na setemana epò un outra e ancora una.

El vecio l se r aea ormai betuda via, e l fejea el fietra zenza se lagnà: na bonora i l à mandà a ciamà, parceche l aea da ‘sì da ra femena, o meo, da ra femena del Goernador.

Ra vecia rea beleche stufa de esse ra femena del Goernador.

Gnanche chel no n ea assei: coscita, canche r à abù daante l pescador, ra i à dito: Aleksandr Sergeevič Puškin “Babo, t ei mandà a ciamà parceche t araes da fei ancora algo par me. Son stufa agra de esse ra femena del Goernador. T araes da ‘sì dal pesceto de oro a i damandà de me fei rejina. Aì, voi podé fei duto, pi de dute, voi deentà ra femena del ré.”

Par poco l pescador el no sin é tomà in cu. Epò l à ciatà l corajo de i rebecà: “Vecia, asto voltà l copeto? No t in as assei de esse na gran sciora, ades te voraes anche deentà rejina! No te pensesto pi che fin loutradì te ‘sies a tuoi su pestorte inze l orto?” Ra vecia ra s à inbestià, r à ciamà i famesc e ra i à fato dà un grun de scuriadades al pescador che, duto avelì pien de paches, l à abù da ‘sì danoo ves el lido.

Co l é ruà pede l mar, r aga r ea deentada negra come l carbon, el tonaa e l saetaa daparduto e ra ondes scures es ruaa fin sul lido. El pescador l à ciamà alolo l pesceto: Aleksandr Sergeevič Puškin

Pesceto, bel pesceto, vien e mostreme l oceto, pardona se t ei descedà, ma ei na chiza da scotà.

El pesceto l é soutà fora direto da r aga negra, l é ‘sù dal babo e l i à dito: “Dime duto, babo. Ra tò femena no n era contenta de esse deentada na gran sciora? Ce vora ades? Ben, dime ce che te dores e te scotarei anche sta ota.”

“Pardoneme, ma chera maturla ra no in à ancora assei: ades ra ra vo deentà rejina.”

“Vatin a ciasa, no n ebe festide. Te ciataras chel che te m as damandà” l i à dito l pesceto e l s à bicià danoo inze r aga negra.

Senpre pi straco, el pescador l é tornà a ciasa, e l s à ciatà daante l palazo pi de lusso che l aea mai vedù.

Ra ciasona de piera ra no n ea pi, e là l ea un gran castel, coi mure, ra portes, ra funestres e l cuerto dute de oro. Daante ra porta maestra l ea fora un tapeo de velù longo longo, e su ra porta doa files de guardies co na zefa da fei festide e ra sciabeles che lujia.

Chel por pescador el s à fato corajo, l à passà fora duto l tapeo e l é ‘sù inze inze l palazo, senpre coi guardies daos. L à passà fora loses e cameres e dinultima l é ruà inze l cameron pi gran. Daante de el, sora na poltrona de oro piena de perles, l ea scentà ra sò femena. R aea un erlo de peliza bianca, na corona de ‘soies sun testa e inze man ra mazora de ra rejina.

El babo l i à fato l inchino e l i à dito: “Rejina nostra, che te comandes duta ra ‘sente, ve preo, ades che sé stada scotada e aé abù duto, lascià che torne inze l mè brite sul lido e me bete danoo a fei l pescador come na ota.”

Ra rejina ra l à vardà malamente, e co na ojata dura ra i à dito: “Babo, cemodo oussesto damandà sto tanto a ra tò rejina? Guardies, ciapalo e dajei de ra scuriada, saralo in prejon e lascialo inze fin canche ve l digo ió.” Doi militare i à brincà alolo chel por diou e i l à menà fora del palazo. I guardies i l à strozà in prejon e, canche l é passà par strada, ra ‘sente ra i fejea jeste sora, ra craiaa e ra i ridea drio. El pescador l no n ea mai stà coscita umilià inze duta ra sò vita.

I melitare i l à menà in prejon, i à dà de ra scuriada epò i l à sarà via inze un pontuin zenza gnanche na funestra.

L é passà i dis e ra setemanes, e l babo el ‘sia senpre pi ’sò. Un bel dì i à daerto danoo ra prejon, e l pescador l é stà menà inze inze l castel. Insoneà ‘sò inze meso l cameron de ra rejina, l à abù da spetà duto scoutrì che ra rejina ra i dijesse algo. Zenza se fei stà, ra rejina r à dito:
“Babo, no me contento pi de esse ra rejina. M ei stufà de ra festes e de aé da abadà ra ‘sente che ra vo senpre algo. No in ei pi assei de esse ra rejina e de dà ordin: ades voi ancora de pi. Donca, va dal tò pesceto e damandi che l me feje deentà ra rejina de duto l mar. Voi stà inze un palazo ‘sò infon de r aga, e che l pesceto de oro el deente l mè famei.”

Chesto l ea propio massa, e l pescador el no n à oussà rebecà. El saea ce na anbiziosa, ingorda e catia che r ea deentada ra sò femena. Zenza dì outro, el i à fato un bel inchino, el r à saludada e l é ‘sù danoo sul lido.

El pescador el no n aea mai vedù el mar coscita negro e catio. Ondes outes come ciases es ‘sia a petà su par i sasc, el zielo l ea color el pionbo e r aga ra fejea duto un jaion.

L à ciamà danoo l pesceto: 

Pesceto, bel pesceto,
vien e mostreme l oceto,
pardona se t ei descedà,
ma ei na chiza da scotà.

El pesc l é spontà fora da r aga negra e l à damandà: “Babo, ce vosto ancora da mi?” “Pardoneme, pesceto, ma ra mè femena, ra rejina, ra no n é ancora pasciuda. Ra no in à assei de esse rejina, ades ra vorae dà ordin sun duto l mar, ra vorae ‘sì a stà ‘sò infon de r aga e che tu t i fejesses da famei.”

El pesceto l no n à dito nuia, el s à voltà e l s à bicià inze inze r aga che cuoea su.

El vecio l à spetà un toco che el pesceto el i respondesse. Dapò de na note, un dì e un outra note, l é moesc ves el castel, avelì parceche el saea che l arae fato na burta fin.

Ruà là, inveze de na burta fin, l à ciatà algo che propio el no se spetaa. 

El castel el no n ea pi, no n ea pi i mure, ra funestres, el cuerto de oro. L ea sparì anche i guardies e, inveze del palazo, l ea danoo l sò por brite: sun porta, l ea scentà ‘sò ra sò femena, viestida de strazes, che ra laaa su ra biancaria inze na vecia mastela piena de buje …