34. Epitaphium Herculis
../33
../35
IncludiIntestazione
27 settembre 2008
75%
poesie
<dc:title> Ottave </dc:title>
<dc:creator opt:role="aut">Bernardo Accolti</dc:creator>
<dc:date>XVI secolo</dc:date>
<dc:subject></dc:subject>
<dc:rights>CC BY-SA 3.0</dc:rights>
<dc:rights>GFDL</dc:rights>
<dc:relation></dc:relation>
<dc:identifier>//it.wikisource.org/w/index.php?title=Ottave/34&oldid=-</dc:identifier>
<dc:revisiondatestamp>20110418232734</dc:revisiondatestamp>
//it.wikisource.org/w/index.php?title=Ottave/34&oldid=-
20110418232734
Ottave - 34. Epitaphium Herculis Bernardo AccoltiXVI secolo
Io che fren posi a l’indomito mare
E d’aer, terra e crudel mostri extinsi,
Ne l’inferno del centro el re tremare
Feci, Caron forzai, Cerber revinsi,
Ahimè, da donna con insidie amare
Tanto fui vinto quanto ogn’altro vinsi,
E del cel, qual sostenni un giorno tucto,
Trovai più grave amor senza alcun fructo.