Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. |
giovanni meli | i83 |
Quannu è Febu a lu miriu, Li toi noti su’ a lu stancu Passaggeri di arricríu; Posa a l’umbra lu so ciancu, E a lu sonu di tua vuci S’addurmisci duci duci. Ái rugiada in nutrimentu, Di gentili corpu e finu, Senza carni e senza sangu, Di li Dei quasi a lu rangu. Chi t’importa si ridicula Poi ti sparra la furmicula? A st’avara scunuscenti Cci poi diri: si la vita Si misura da li stenti, Tenitilla e sia ’nfínita, Né crid ’iu si possa dari Cui ti l’aja a ’nvidiari. Si però la vita è un donu, Chi a gudirlu datu sia, leu gustannu lu so bonu Di li Musi ’n cumpagnia, Haju campatu, e ardisciu diri: Tutta mai purrò muriri. |
Dietro la cicala ci è Meli stesso, che può dire con giusto orgoglio di sé:
Tuttu mai purrò muriri. |
Questo levarsi al di sopra de’ bisogni materiali, questo disprezzo di tutto ciò che ti può dar la fortuna, onori, ricchezze, gloria, come si vede nella poesia intitolata Illusioni ti dá la pace dell’animo.
È la Paci la mia amica, La mia cara vicinedda. |