Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/842

Da Wikisource.
834 Gion Antoni Bühler

dimperse era pervia della trista situaziun, nella quala sia Felicitas se recattava.

Il di che il delinquent Fabian Vedrin doveva vegnir sentenziau dal tribunal s’approximava. La sera avant las sessiuns del tribunal schaschet il pauper giuven, che era in verdad innocent, sin sia bisacca nauscha e non saveva clauder ils égls. Ils dis de sia infanzia repassavan avant siu égl intern et el se regordet cun amur de ses geniturs e fradegliuns. El se regordet de sia intêra vita e presentind che el vegni u a stover morir ne a perder sia libertad, vegnit el commoventau fin allas larmas. E quala afflicziun sentiva el per sia cara Felicitas, dalla quala el mai non haveva survegniu las minimas novas dapi sia arrestaziun! Co doveva que ir cun la paupra giuvna, che haveva ussa pers siu amitg e protectur et era ussa danovamein exposta als numerus perigels, che sminaçian al sexu feminin. Sias dolurs non volevan prender ina fin; dormir non saveva el, mo la granda agitaziun, nella quala el haveva se recattau tot il di e tot la sera, il mettet finalmein in ina certa lethargia, la quala il privet quasi da tots sentiments. Tot annetgamein saglit el si or’da sia lethargia e tadlet cun granda attenziun. Non haveva el sentiu ils dulçs tuns d’ina guitara, ne haveva el mo siemiau? Na, in quest moment audit el intgins dulçs accords d’in tener pianissimo sut la fenestra de sia preschun, ils quals arrivettan sco ina leva odur pro sia oreglia et in moment pli tard intonet ina vusch tenera et amabila la sequenta stropha:

Cor t’affida!
Non imblida
Che l’amur per tei
Eis alerta
Et er’certa
De s’unir cun tei.

Fabian conoschet la dulçia vusch, la quala haveva recitau quella stropha; que non saveva esser negin auter che sia Felicitas. El avrit subit la fenestra et il proxim moment sgolet in cani (chani) d’ina corda in sia preschun. Il preschunier capit subit l’intenziun della cantadura, che gli haveva portau [p. 153] questa inaspectada serenada; el laschet subit a terra in cavezzin della corda, e sentit prest che quella vegnit pli greva; el la traget si puspei e cattet fermada vi a la corda ina glima et ina suga. El saveva tgei che quei havess de muntar. Subit comenzet el a glimar ora las barras della reticula (giatter) avant sia fenestra. La glima era buna, sia forza granda e sia impazienzia aunc pli granda; aschia gli reussit que de glimar ora ina barra e de storscher in’autra che el podeva atras. El prendet ussa aunc sia violina, la quala ins gli haveva laschau in preschun, la fermet via la corda e la laschet a terra; allura fermet e la suga vi ad