Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/189

Da Wikisource.

Davart la fadia da quaist muond 175

100 Eir teis salvadar bun
Ais sves it tras quel üsche,
Partal nun dir tü d nun.

A mai m sta tot tzuond il sen,
Chia mia fin s aprosma,
105 Chi’eu stoua baut davent.

Ma fossai oz quel term,
Chi’eug bain pods intrar
In quel dutsch paus atern!

Meis œls, queus vegnan s-c[h]iürs,
110 Mia forza vain al main
Chi’eug mal pos tschantschar plü,

Perd eir mia udida.
O fidel Segner Deise,
Da m leida spartida!

[f. 31a] 115 Meis lefs müdan colur!
A, Deis bab, filg e s. spiert,
Sta m pro dat hura in hura!

Chi’eu possa cun cuffort
In quella giüsstra vendschar
120 Quella sgrischus(ch)a mort.

O Deis, m vœgls dar forza,
Al Sattan chi’eu nun pretscha
Plü co na marscha scorssa.

Spet’eir sün mia ormetta
125 E cur chi’el’im bandunna,
Moss’ lla la via streta.

Lura sun eug larch zuond,
Cun pasch e paus eug spete
Sül davo di dal mond.

130 Il corp vain a ras[s]üstar,
L orma, pro quel turnandt,
Quel in tschel a manar.

Qua vain inminchia corp
Bain cun sia agna ormetta,
135 Giüdant etern cuffort.