Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/48

Da Wikisource.
34 Alchiünas Bellas et Nüzaivlas Histoargias

paravaunt possidair or ed argient; huossa posseda l’or (cioe l’vasché d’or) Alexandrum. Il seguond dschaiva: Alexander sulaiva chiastier et mazer la glieud, huossa [eis] el svessa gnieu chiastio et amazo. Il terz dschet: Her ils pü pussaunts et grands Rags dal muond tmaiven Alexandrum, huossa nul stima, ne l teman niaunchia il pü pitschen betler. Il quart ho dit: Hêr tuot il muond eira ad Alexander memma stret u pitschen, huossa üna pitschna chiascha l’eis grand’avuonda. Il 5: Hêr pudaiva Alexander bain udir, et üngiün nun aschchiaiva dir ünguotta in sa preschenscha; huossa tschauntscha iminchiün, chi’eis preschaint da el, et el nun oda niaunchia ün pled. Il 6: Quels chi vsaiven her Alexandrum, il tmaiven; huossa nul teman üngiün, chi l’veza. Il 7: [f. 13a] Hêr giaiven tuot ils vifs zieva Alexandrum, hoatz vo Alexander zieva tuots ils moarts. Ün oter dschaiva: Hêr havaiva Alexander bgier amichs et inimichs, huoss’eis el inguel à tuots. Siand dimena quista granda signuria ariveda ad Alexandriam, discurrind insemmel, l’haune sepulieu alo zuond pompusamaing. Dad’ün temp, chia quist grand Alexander (grand gniva el nomno no da seis grand fatts, perchie da statüra eira el pitschen) vulaiva fer üna guerra cun que pussaunt Rag Dario Codomanno, ’s imbattet, chia Alexander crudet in üna greiva et privlusa malatia. Quist Alexander havaiva tar se ün fidel et perit meidi, chi havaiva nom Philippus, alquel Alexander sulaiva cufider bgier. Quist meidi, cur’chi’el vset il grand prievel, in ilquel sieu Rag eira, ’s impisset da metter tuota fadia et sfoarz per l’cus[s]alver in vitta. Et dimena schi preparet el üna maschdina et la purtet aint ad Alexandro in ün bachier, et l’admonit, chi’el daiva baiver our que alegramaing. Dintaunt chia quist Philippus staiva avaunt il let da Alexandri cun sia maschdina, ve, be in que l’gnit ad [f. 13b] Alexandro üna chiarta da Parmenione, ilquel eira il melgder amich da Alexandri, in laquela Parmenio admoniva Alexandrum, chi’el dess’s inchiürer dallas maschdinas da Philippi, perchie chi’el füs cumpro our cun daners da Dario, chi’el il des tus-chianter. Alexander legiet quista chiarta et, l’haviand letta, la mettet el suot sieu plümatsch, infina chia l’eira temp da piglier la maschdina. Allura pigliet el cun ün maun il bachier da Philippo et cun l’oter det el à Philippo la chiarta da Permenionis da lêr, et dalungia matet el il bachier sün buochia et l’bavet our. Dintaunt Philippus legiaiva la chiarta. Co eira bain miravglius da vair, co chia Alexander, bavand, guardaiva Philippum, na da grit, u taunt co scha ’s intmes, mo cun üna bella vista, ’s laschand et fidand da sieu meidi, et co chia Philippus mettaiva ls mauns à tschêl, ’s plandschand et almantand dalla fusdet da Parmenionis. Et per dir alla cuorta: cunbod chia la maschdina cumanzet ad operer, ’s perdet Alexander vi, chia ls circumstants non pissaiven oter, co chi’el gnis à murir;